گرانمایه شبگیر برخاستی

ز بهر پرستش بیاراستی

ز مردان جنگی یکی خواستی

بکشتی چو با دیو برخاستی

نگوید سخن جز همه راستی

نخواهد به داد اندرون کاستی

نجستی به جز کژی و کاستی

نکردی به بخشش درون راستی

همان نیکنامی به و راستی

که کرد ای پسر سود برکاستی

که ای برتر از کژی و کاستی

بهی زان فزاید که تو خواستی

به هر جایگاهی بیاراستی

می و رود و رامشگران خواستی

رخ من به پیشش بیاراستی

به گفتار و زان پس بهاخواستی

ز خوبی و از نیکی و راستی

ز بد ناورم بر شما کاستی

بیامد بجستش بر و آستی

همی جست ازو کژی و کاستی

بدین آبداری و این راستی

زمان تا زمان آورد کاستی

ز من آرزو خود همین خواستی

به تنگی دل از جای برخاستی

نخواهم به گیتی جز از راستی

که خشم خدا آورد کاستی

همی برتری را بیاراستی

چراگاه مازندران خواستی

نمایی و پیدا کنی راستی

نیاری به کار اندرون کاستی

چو شد کار گیتی بران راستی

پدید آمد از تازیان کاستی

چنین داد پاسخ که از راستی

نیاید به کار اندرون کاستی

به مستی همی گیو را خواستی

همه جنگ با رستم آراستی

به هر کار در پیشه کن راستی

چو خواهی که نگزایدت کاستی

که شب چون بدت روز چون خاستی

ز پیگار بر دل چه آراستی