ز بس زیور چو باغ نوبهاری

ز بس گوهر چو گنج شاهواری

یکایک چون گوزن رودباری

ندیده روی شیر مرغزاری

رسید آن آب در هر مرغزاری

پدید آمد چو جیحون رودباری

به شبگیران چنان نالم به زاری

که بلبل بر گلان نوبهاری

جهانی دیگر از گوهر بر آری

زمینش بر سر مویی بداری

نگر تا هیچ گونه غم نداری

کزین اندوهت آید رستگاری

به بالا همچو سرو جویباری

به چهره همچو باغ نوبهاری

ابا چندین که دارد مردواری

به دل این داغ دارد کش تو داری

نه دانش سود دارد نه سواری

نه هشیاری و نه پرهیزگاری

کنون تا کی چنین تیمار داری

چنین بیجاده بر دینار باری

اگر گنج همه شاهان تو داری

نیابی کام چون بی شوی و یاری

دل من داری و شاید که داری

که بر دل داشتن چابک سواری

اگر شایم به مهر و دوستداری

ز من بردار بار گرم و خواری

به بالا همچو سرو جویباری

فراز سرو باغ نوبهاری

پشیمان شد ز مهر و مهرکاری

گزید آزادگی و ترسگاری

مرا چون بد سگالان خوار داری

به روزی چند بارم برشماری

ز بس بر دشت غرقاب بهاری

نگیرد یوز آهو بی سماری

به ایران و به توران نامداری

که بر ایران و توران کامگاری

منم همچون پیاده تو سواری

ز رنج رفتن آگاهی نداری

مرا نامی رسید از شوی‌داری

مرا رنجی رسید از مهرکاری