اگر خوبیت یک یک برشمارم

سر آید زان شمردن روزگارم

چه آن روزی که من با تو گذارم

چه آن نقشی که بر آبی نگارم

تو بودی غمگسار روزگارم

کنون اندوه تو با که گسارم

ولیکن جان خویش آنگه سپارم

که دود از جان شاهنشه برآرم

فرستم ویس را از دز بیارم

که با دردش همی طاقم ندارم

سمن‌بر ویس گفتش کردگارم

همی نیکو کند همواره کارم

دراز آهنگ شد در مهر کارم

که تو بر باد دادی روزگارم

اگر جان هزاران نوح دارم

یکی جان را ازو بیرون نیارم

گوزن کوهی از کوه اندر آرم

به هامون یوز را بر وی گمارم

دریغا آن گذشته روزگارم

دریغا آن دل امیدوارم

اگر چه دردمند روزگارم

به درمانش همی امید دارم

تو باشی آفتاب اندر حصارم

رخت باشد بهار اندر کنارم

ترا بخشم ز گیتی هر چه دارم

و گر جانم بخوانی پیشت آرم

همه زر بود سنگ کوهسارم

همه دُر بود ریگ رودبارم

ترا آگه کنم اکنون ز کارم

که چون خوبست و خرم روزگارم

به درویشان دهم چیزی که دارم

مگر گاه دعا باشند یارم

دریغا رفته رنج و روزگارم

دریغا این دل امیدوارم

اگر چه من ز کارت دل فگارم

بدین آهوت ارزانی ندارم

نبیند نیز باد تو غبارم

نگیرد بیش دست تو مهارم

به باد عشق ریزان شد بهارم

به دست غم سترده شد نگارم