چو شب گردش روز پرگار زد

فروزنده را مهره در قار زد

به یزدان که گردون به پرگار زد

کره هفت پیمود و بر چار زد

از آغاز چون کلک در قار زد

رقم بر سرش نام دادار زد

مراین را به زر پود در تار زد

مر آن را به مشک آب آهار زد

خیل خزان بتاختن بر سپه بهار زد

خسرو مهرگان علم بر سر کوهسار زد

زاغ سیاه طیلسان خطبه خسرو جهان

خواند به نامش آن زمان شاشه زر عیار زد

بر در عمر تو تا دست قضا مسمار زد

زندگانی خاک در چشم اولوالابصار زد

لاله رویان را درین غم چهره دار الضرب شد

بسکه ضرب دست بر رخسارشان دینار زد

بیخ امید از جهان ببرید گردون تا اجل

[...]

با خودی با بی‌خودی دوچار زد

با خود اندر دیدهٔ خود خار زد

عزتش اندیشه را مسمار زد

تا یقین اینجا در انکار زد

قیمت نکنم که چند ارزد

هر موی به گوسفندی ارزد

رنگت به خون لاله، قدح در خمار زد

بوی تو، راه قافله نوبهار زد

خورشید را نگشته میسر درین بساط

نقشی که از رخ تو، دل داغدار زد

تا شه افلاکیان نوبت پیکار زد

با سپه خاکیان شعبده در کار زد

مرغ سحر نیمشب از صف بستان گریخت

ابر سیه بامداد خیمه به گلزار زد

رنگ سیاهی ز خاک سترد برف سفید

[...]

باز بهم آن پری طره طرار زد

باد صبا در مشام نافه تاتار زد

جادوی چشمش دو صد عربده آغاز کرد

هندوی خالش هزار شعبده در کار زد

محفل آزادگان رونق بستان گرفت

[...]

تا به ورق دست میر کلک درربار زد

بر سر تیر دبیر دفتر و طومار زد

تیغش شنگرفت سود بر فلک لاجورد

فکرش خورشید را بر رخ زنگار زد

تا پی تقویم چرخ کرد کمانرا بزه

[...]

هر کجا در دید بر دیوار، زد

بانگ بر دربان و خدمتکار زد