ترا گر هیچ دانش یار بودی

زبانت را نه این گفتار بودی

به چشمش روز روشن تار بودی

به زیرش خز و دیبا خار بودی

ترا گر شرم و دانش یار بودی

زبانت را نه این گفتار بودی

دو دست ویس با تو یار بودی

همیشه چون تو گوهر بار بودی

مرا گه‌گه ز گل تیمار بودی

چنان کز نرگسان آزار بودی

گر بر در وصالت امید بار بودی

بس دیده کز جمالت امیدوار بودی

این فتنه‌ها نرفتی از روزگار بر ما

گرنه جمال رویت در روزگار بودی

ما را غم فراقت بحری است بی‌کرانه

[...]

مرا با مملکت گر یار بودی

دلم زین ملک برخوردار بودی

به شب تا روز گوهربار بودی

به روزش سنگ سفتن کار بودی

همه شب بهرِ سگ در کار بودی

شبی حق را چنین بیدار بودی

دریغا گر قناعت یار بودی

چرا پای دلت افکار بودی

ترا گردیدهٔ سر یار بودی

کجا با این و آن غمخوار بودی

چو صد شب از هوا بیدار بودی

بشهوت ریزهٔ در کار بودی

یکی زنگی مردم‌خوار بودی

که دایم ترکتازش کار بودی

که: شب در خواب یا بیدار بودی

ندانم مست یا هشیار بودی

باین مشکین نفس دلها ربودی

مگر در طبله عطار بودی؟

نه با اقبال آن را کار بودی

نه این را طعنهٔ ادبار بودی

گر او بد بیوفا تو عار بودی

ز دامت رست چون مکار بودی