جهان و کار جهان سر بسر همه بادست

خنک کسی که ز بند زمانه آزادست

ثبات نیست جهان را به ناخوشی و خوشی

که او به عهد وفا سخت سست بنیادست

گلی به دست که دادست روزگار بگو؟

[...]

زان پیش که دل داد جوانی دادست

اندر سر من موی سپید افتادست

چون روز به من نشان پیری بنمود

این صبح که از شب جوانی زادست

آنچه ما را فریضه افتادست

ظلم را ظلم و داد را داد‌ست

هر آن قوّت که نقد هر نهادست

به پیش زور دست عشق بادست

یقین میدان که بس مشکل فتادست

که گر بستند پایم دل گشادست

وگر بگذاردت کارت فتادست

که صاعی خفیه در بارت نهادست

مرا در سینه کاری اوفتادست

ولیکن بر تو آن کارم گشادست

جهانا کیست کز جَور تو شادست

همه جَور تو و دَور تو بادست

طریق تاجداری عقل و دادست

ترا حاصل بدست از جمله بادست

حیات ای دوست تو بر تو فتادست

بهر تویی درون نوعی نهادست

که ما را کار با این اوفتادست

چه جوهر چه خزانه جمله بادست

بهشت آدم به دو گندم بدادست

تو هم بفروش اگر کارت فتادست

ازین کافر که ما را در نهادست

مسلمان در جهان کمتر فتادست

ترا در راه چندان تفت و بادست

که پیل از وی به گردن برفتادست

ز جوشن دادنش در دست بادست

که آن جوشن به ماهی نیز دادست

جهانا کیست کز دور تو شادست

همه دور تو با جور تو بادست

جهان پر شیشه بر هم نهادست

اگر سنگی زنی بر تو فتادست

چنین عمری کزو جان تو شادست

چو مرگ آید بجان تو که بادست

ترا این مرگ هم پیشت نهادست

ولی روزی دو از پس اوفتادست

نصیبت گر ترا صد سال داده‌ست

دمی حالیست دیگرجمله بادست