ز نخچیرگه سوی بغداد رفت

خرد یافته با دلی شاد رفت

ز بس گنج که آنروز بر باد رفت

شب شنبه را گنجه از یاد رفت

زین جهان نه شیخ و قاضی شاد رفت

دین و دنیاشان همه بر باد رفت

هر که راه حیدر و اولاد رفت

کفر و ظلم او همه بر باد رفت

به آخر ندیدی که بر باد رفت؟

خنک آن که با دانش و داد رفت

بیا ای که عمرت به هفتاد رفت

مگر خفته بودی که بر باد رفت؟

زلف ترا بدیدم و مشکم ز یاد رفت

هر کو به دام زلف تو اندر فتاد رفت

بر بوی باد زلف تو شب روز می‌کنم

دردا! کز اشتیاق تو عمرم به باد رفت

روزی اگر ز زلف تو بندی گشوده‌ام

[...]

چو این داستان نزد شداد رفت

همه خرمن عمر او باد رفت

گرد و خاک ما روان بر باد رفت

بنده زین گرد و غبار آزاد رفت

جان ما هرگز غم دنیا نخورد

لاجرم او از جهان دلشاد رفت

عاشق سرمست آمد سوی ما

[...]

علم و عقل و زهد من بر باد رفت

غیر یاد او مرا از یاد رفت

که جمعیت سابق از یاد رفت

هواهای پیشینه بر باد رفت

در غم او لذت عیش از دل ناشاد رفت

خو، بغم کردیم چندانی که عیش از یاد رفت

آه که فرصت همه بر باد رفت

عمر نه بر قاعده ی داد رفت

غم و رنج دیرینه از یاد رفت

غباری که دل داشت بر باد رفت

گر ز عالم داد یا بیداد یا بر باد رفت

از جهان کی رفت چیزی هر چه رفت از یاد رفت

هیچ کس از مجلس زاهد نیامد بی غمی

هر که رفت از صحبت دردی کشان دلشاد رفت

هیچ گل بی رنگ و بو و میوه در این باغ نیست

[...]

همه خاک میخانه بر باد رفت

گزکها بتاراج زهاد رفت

همه خاک میخانه بر باد رفت

کزکها بتاراج زهاد رفت

بسکه در عهدت به ما بیداد رفت

از تو بیداد سپهر از یاد رفت

خود چه دام است اینکه بیخود سوی آن

هر کجا صیدی که بود آزاد رفت

از وصال آبی نزد بر آتشم

[...]

عزو تمکینش همه برباد رفت

علمهایش سربسر از یاد رفت

دفتر فرزانگی بر باد رفت

مصلحت بینی مرا از یاد رفت