ز بس خونها که می ریزی به غمزه

شمار کشتگان ناید به یادت

گر از خون ریختن شرمت نیاید

ز رنج غمزه باری شرم بادت

برهنه کرد صورت‌شان ز مادت

سراسر رهنمایان سعادت

هم از ویرو هم از من شرم بادت

که از ما سوی رامین گشت یادت

بدو گفت ای ز سگ بوده نژادت

به بابل دیو بوده اوستادت

اگر یکسر بشد مهرم ز یادت

میان مهربانان شرم بادت

بگو ای رفته مهر من ز یادت

میان مهربانان شرم بادت

چه ماند از کامها کایزد ندادت

چرا دیو آورد انده به یادت

زیادت گشته شد روز سعادت

به هنگامی که شب گردد زیادت

دل از دولت همیشه شاد بادت

که ما شادیم تا بینیم شادت

تو آنی کز خرد چیزی نماندست

درین گیتی که آن ایزد ندادت

ستوده سیرت و پاکیزه طبعت

[...]

در دوستی ای صنم چو دادم دادت

بر من ز چه روی دشمنی افتادت

دشمن خوانی مرا و خوانم بادت

ای دوست چو من هزار دشمن بادت

ای مانده زمان بنده اندر یادت

دادست ملک ز آفرینش دادت

تو عید منی به عید بینم شادت

ای عید رهی عید مبارک بادت

زانکه دیوی رسید فریادت

ای کم از خاک چیست این بادت

ای گشته ضمیر چون بهشت از یادت

انگیخته دولت جهان دل شادت

ای روز جهان مبارک از دولت تو

روز نو و سال نو مبارک بادت

یکباره ز ما فلک فراغت دادت

یکباره فراموش شدیم از یادت

با کم ز منی رای وصال افتادت

گفتی که به از تست مبارک بادت

صدر جهان رکن دین سپهر سعادت

آنکه مر او را مسلمست سیادت

هست محلش ز اوج چرخ فراتر

هست عطایش زابر و بحر زیادت

عقل ازو قاصرست وقت کفایت

[...]

رئیس و سید شرق و خراسان

جمال تو سعادت را سعادت

چو خواهی کت سعادت بیش گردد

همی کن مر سعادت را اعادت

همه شغل تو در علم است و در عدل

[...]

فلک در نیکوئی انصاف دادت

سرِ گردن‌کشان گردن نهادت

جهان از فتنه آبستن شد آن روز

که مادر در جهان حسن زادت

جهانی نیم کشت ناوک توست

[...]

زبانم را چنان ران بر شهادت

که باشد ختم کارم بر سعادت

جوابش داد کز چندین شهادت

خیال مرده را با تست عادت

چون خرمن خود به باد دادت

بد عهد شد و نکرد یادت