رودکی چنگ بر گرفت و نواخت

باده انداز، کو سرود انداخت

زان عقیقین میی، که هر که بدید

از عقیق گداخته نشناخت

هر دو یک گوهرند، لیک به طبع

[...]

چو این کرده شد چارهٔ آب ساخت

ز دریای‌ها رودها را بتاخت

به فرّ کیانی یکی تخت ساخت

چه مایه بدو گوهر اندر نشاخت

همی شاه را تخت پیروزه ساخت

همی تاج را گوهر اندر نشاخت

بیفگند برگستوان و بتاخت

به گرد سپه چرمه اندر نشاخت

عماری و بالای و هودج بساخت

یکی مهد تا ماه را در نشاخت

یکی اسپ مر هر یکی را بساخت

ز ساری سوی زابلستان بتاخت

ز هر سو هیونی تکاور بتاخت

سلیح سواران جنگی بساخت

بر نیستان بستر خواب ساخت

در بیم را جای ایمن شناخت

بی‌اندازه کشتی و زورق بساخت

برآشفت و بر آب لشکر نشاخت

دو خانه دگر ز آبگینه بساخت

زبرجد به هر جایش اندر نشاخت

گو شیردل کار او را بساخت

فرستادگان را ز هر سو بتاخت

سیاوش سیه را به تندی بتاخت

نشد تنگدل جنگ آتش بساخت

به غار و به کوه و به هامون بتاخت

بشمشیر و تیر و بنیزه بیاخت

چو آمد بران شارستان دست آخت

دو فرسنگ بالا و پهناش ساخت

ولیکن مرا شاه زان‌سان نواخت

که گردن به کژی نباید فراخت

یکی نغز گردون چوبین بساخت

به گرد اندرش تیغها در نشاخت

به گیتی هرانکس که نیکی شناخت

بکوشید و با شهریاران بساخت

فسونها و نیرنگها زال ساخت

که اروند و بند جهان او شناخت

ورا خلعت و نیکویها بساخت

ز دانا پزشکان سرش برفراخت