تا تو آن روی چون گلش یابی

خار پشتت کند ز بی‌خوابی

بهر کم خوردنست و بی‌آبی

ذهن هندو و نطق اعرابی

گر کنی چشم جفت بی‌خوابی

دوستی به اخلاص کم یابی

چه طمع داری از درش آبی

چه نهی زیر پشته گردابی

کار خود دیر و زود دریابی

لیک اکنون هنوز در خوابی

مرده خاکش ز هجر بی‌آبی

کفنش کرده شوره سیمابی

عکس خون بر سپهر سیمابی

راست مانند شَعر عنابی

با بهان لحظه‌ای چو بشتابی

نام نیکو ازو بسی یابی

گه رحاوی و گاه دولابی

گه حمایل چو تیغ اعرابی

پیری دیدم ز عشق در غرقابی

وز گریه‌ی خود بکرد او گردابی

گفتم که ز بهر کیست این گریه‌ی تو

گفتا که ز بهر دلبر نایابی

ای قبلهٔ کوی خاکی و آبی

وی فخر همه قبیلهٔ آبی

ای یافته هرچه جسته از گیتی

جز مثل که این یکی نمی‌یابی

اجرام ز رشک پایهٔ قدرت

[...]

سرخس از جور بی‌آبی و آبی

دریغا روی دارد در خرابی

ز بی‌آبی خلاصش دادی اما

خداوندا خلاصش ده ز آبی

آن چیست کز آن طبق همی تابد

چون عاج به زیر شعر عنابی

ساقش به مثل چو ساعد حورا

دستش به مثال پای مرغابی

تا چند دل آزاری و رخ برتابی

تا چند جفا نمودن و بیتابی

می گویمت این چنین مبارک نبود

وان روز مباد کاین سخن دریابی

ای ز تو در نقاب قلابی

حاتم و معن و صاحب و صابی

خسروا بر تخت شاهی همچو بر چرخ آفتابی

باده خور کز بخت فرخ هرچه می‌خواهی بیابی

چون ندارد کار عالم هیچ حاصل جز خرابی

ای درنگ عالم از تو، به که در عشرت شتابی

دیر زی ای شاه عالم! در نشاط کامیابی

[...]

خسروا بر تخت شاهی همچو بر چرخ آفتابی

باده خور کز بخت فرخ هرچه می‌خواهی بیابی

چون ندارد کار عالم هیچ حاصل جز خرابی

ای درنگ عالم از تو، به که در عشرت شتابی

دیر زی ای شاه عالم! در نشاط کامیابی

تا چو خورشید از بزرگی بر همه عالم بتابی

هستم ز جفای دوست در هر بابی

آسیمه سری، تر مژه ای بی خوابی

گر نیستمی ز عشق در هر بابی

دریا کنمی ز دیده هر محرابی