ریش و سبلت همی خضاب کنی

خویشتن را همی عذاب کنی

قدح لاله پر شراب کنی

عارض ارغوان خضاب کنی

چون تو بر ذرهّ‌ای حساب کنی

ور به شبهت بُوَد عتاب کنی

شرمت ناید که در غمش خواب کنی

وانگه ز غمش دو دیده پرآب کنی

در میکده‌اش اگر بیابی باری

باید که وضو تو از می ناب کنی

چه حریصی که مرا بی‌خور و بی‌خواب کنی

درکشی روی و مرا روی به محراب کنی

آب را در دهنم تلخ‌تر از زهر کنی

زهره‌ام را ببری در غم خود آب کنی

سوی حج رانی و در بادیه‌ام قطع کنی

[...]

جهان به دست تو دادند، تا ثواب کنی

خطا ز سر بنهی، روی در صواب کنی

فلک چو نامه فرستد ز مشکلی به جهان

به فکر خویشتن آن نامه را جواب کنی

شود به عهد تو بسیار فتنه‌ها بیدار

[...]

تو دل خود چو ده خراب کنی

که در سنگ و خاک آب کنی

چه حاجتست که گه خشم و گه عتاب کنی؟

کرشمه ای بنما، تا جهان خراب کنی

شراب خورده و خنجر کشیده آمده ای

که سینه ام بشکافی، دلم کباب کنی

چه غم که توبه من بشکنی؟ از آن ترسم

[...]

چه خون که در جگر ماه و آفتاب کنی

رخ لطیف چو گلرنگ از شراب کنی

تو کز مکیدن لب نقل باده می سازی

چه لازم است دل خلق را کباب کنی؟

به دامن تو غبار ملال ننشیند

[...]

تو آتشین رخ اگر سر به زیر آب کنی

در آب ماهیَکان را همه کباب کنی

دلم چو چشم تو از دست چشم توست خراب

که گفت خانه خود را چنین خراب کنی؟

نقاب چهرهٔ دل گشته غم به هر صورت

[...]

گه بسازی گهی خراب کنی

وز میان بدتر انتخاب کنی