گفتی اجل شهاب موئید که آن فلان

رفت و نگفت رفتم و این ناصواب رفت

از بادهٔ نعیم تو شد چون به خانه مست

رفتم چگونه گوید آن کو خراب رفت

ای بسا کس کاندرین سودا برفت

گرچه بسیاری بره تنها برفت

چو خورشید را چشم در خواب رفت

پیاله فتاد و می ناب رفت

از خطِّ دلْ سیه، ز رخش آب و تاب رفت

مظلوم ظالمی که به پای حساب رفت

مشت زری که غنچه ز بلبل دریغ داشت

در یک نفس تمام به خرج گلاب رفت

آورد نبض دولت بیدار را به دست

[...]

خوی از جبین مریز که قدر گلاب رفت

گرمی مکن که رنگ رخ آفتاب رفت

صد بار سر ز خواب برآورد بخت و باز

پنداشت روز من شب و دیگر به خواب رفت

بر شعلة فسردة من گرد غم نشست

[...]

زین درد پایِ عشرت دنیا به خواب رفت

این گرد تا به آینة آفتاب رفت

شوخ ماهیگیر امشب در کنار آب رفت

هر که آمد دام خود را پهن کرد و خواب رفت

چون فتیله بس که ملتقچی پر از تاب رفت

عاشقان خویش را فریاد کرد و خواب رفت

باز گویا چشم‌ فهمت‌ خواب‌ رفت‌

نه‌ پی‌ آب‌ این چنین‌ بی‌تاب‌ رفت‌

از دلش تاب و تب سیماب رفت

خود بدانی آنچه بر پنجاب رفت

دولت گلزار بیکجا برفت

وان گل صد برگ بیغما برفت