چاکر ز روی عجز سؤالی همی کند

از روی مهتری سخنم را جواب ده

مهمان رسیده باده ندارم ز مکرمت

با چون خودی نمای مرا یا شراب ده

صدرا ز جرعه کرمم یک شراب ده

ساقی تو باش گر همه زهر است آب ده

سنگیم پاک و پاک برنگ گهر شویم

یک چند گه ز رأی خودم آفتاب ده

باغ دلم که پر گل فضل است خشک شد

[...]

بسط دیدی‌، بسط‌ِ خود را آب ده

چون بر آید میوه با اصحاب ده

روی مه را جلوه دادی، زلف میگون تاب ده

گلبن جان مرا از جوی وصلت آب ده

گر تو مرد آشنایی وقت را فرصت شمار

باده بستان، اختر تزویر را پرتاب ده

توبه کردن در حقیقت بازگشت دل بود

[...]

پرده بردار و صلای می به شیخ و شاب ده

صومعه داران عارف را شراب ناب ده

آخر ای ابر کرم پرورده فیض توایم

دود از ما تشنگان برخاست ما را آب ده

از ادب حرفی رقم آموزگار ما نکرد

[...]

تا شوی هم انس آگاهی اطلاق خواب ده

ترک بالین حریر و بستر سنجاب ده

نقش هر پندار پیش آید، به می از دل بشوی

سر به صورت خانه نام و نسب سیلاب ده

ساقی ار نوشی بگوید، زهد و تقوا کن نثار

[...]

چون تیغم به خمیازه‌ای تاب ده

پس از چشمة آتشم آب ده

ساغری از آن شراب ناب ده

دفتر زهد مرا برآب ده

بهر دل زنجیر غم‌ را تاب‌ ده

هرچه‌ عطشان تر شد او را آب‌ ده

چشم بیخواب و دل بیتاب ده

باز ما را فطرت سیماب ده