رهی کاو به دل شادمان دارت

به از بد پسر کاو بیازاردت

از آن پیوندها آمد حرارات

دگر پیوند کز وی شد برودت

نداند علم کلی را نهایت

برون آرد صناعت از صناعت

ازان پس آمدش منشور و خلعت

لوای پادشاهی از خلیفت

هم از تخمه بزرگ و هم ز دولت

هم از پایه بلند و هم ز همت

تو هر جایی بری پیغام فرقت

ببر اکنون ز من پیغام وصلت

خرد دور از تو مثل آسمانت

هوا نزدیک تو همچون روانست

بتر آهو به عشق اندر، ملالست

یکی میوه که شاخ او وصالت

از شمار تو . . . طرفه بمهر است هنوز

وز شمارد گران چون در تیم دو دراست

با این نکو نیت که تو داری بدین صفت

دارد به کارهای تو سلطان تو نیت

زیر نگین خاتم تو کرد مملکت

بفزود هر زمانت یکی جاه و منزلت

دست بر بر زد و بر سر زد و بر جبهت

گفت بسیاری لاحول و لا قوت

تاک رز را گفت: ای دختر بیدولت

این شکم چیست، چو پشت و شکم خربت

با که کردستی این صحبت و این عشرت؟

بر تن خویش نبوده‌ست ترا حمیت

اگر یار مرا دیدی به خلوت

بگو ای بی‌وفا ای بی‌مروت

گریبانم ز دستت چاک چاکو

نخواهم دوخت تا روز قیامت

چو بر یکدگر زورشان بازگشت

برآورد رستم به گودرز دست

به ساعد دم تیغ بانوگشسب

نگه داشت ببر بیانش ز دست

کمان را بپیچید و بفشرد شصت

بپیوست با او خدنگ درشت

جهان تیره بینی چو فرسنگ شصت

نه جای شکیب و نه جای نشست

همه دل پر از کین چو پیلان مست

بریدند فرسنگ زان راه شصت

سوی میمنه هردوان را بخواست

ابر میسره مردمان را گماشت

همی دادشان پند و سودی نداشت

نگشتند اگر چه نبردآزماست