ساقیا زاهد بیچاره بود مست غرور

بدهش جرعه‌ای از باده که هشیار شود

بر رخ دل بگشا روزنی از گلشن عشق

تا مگر فارغ ازین عالم پندار شود

روز اول که دلم را هوس زلف تو شد

[...]

شمع ما پنهان هوای خانهٔ خمار داشت

نیمه شب تنها ندانم با که آنجا کار داشت

آنکه دیدی سرگران در بزم ما دردی کشان

نامسلمانم اگر در سر بجز دستار داشت

در حیرتم آیا ز چه رو مدرسه کردند

جایی که در آن میکده بنیاد توان کرد

ز کعبه عاقبت الامر سوی دیر شدم

هزار شکر که من عاقبت بخیر شدم

گر از پیمانهٔ ما باده دادی جمله را ساقی

ز عقل و هوش در عالم نماندی ذرّه‌ای باقی

نکند حادثهٔ دور فلک تأثیری

وز دیاری که در آن خانهٔ خماری هست

غیر از گل حسرت از گل من

سر بر نزند گیاه دیگر

خوش گفت پیر عقلم دوش از سر کرامت

عشق بتان ندارد حاصل بجز ندامت

از حادثات گیتی ایمن شوی و فارغ

در کوی می فروشان سازی اگر اقامت

بر هر چه نظر می‌کنم از وی اثری هست

وندر دل هر قطره ز بحرش گهری هست

بیهوده مرو در پی هر زاهد و واعظ

کز آن خبری نیست که با او خبری هست

تو و خار مغیلان زاهدا در طی منزل‌ها

من و راه خرابات و طواف کعبهٔ دل‌ها

دراین‌منزل‌که‌پرخوف‌است‌مادرخواب‌وهمراهان

ز خوف رهزنان بستند پیش از وقت محمل‌ها

در صومعهٔ صوفی اوصاف تو می‌خوانند

در محکمهٔ مفتی غوغای تو می‌بینم

از چنگ و نی و مطرب آواز تو می‌آید

در جام و خم ساقی صهبای تو می‌بینم

خواهی نشود محتسب از مستی‌ات آگاه

ای پخته ز هم ساغری خام حذر کن

کسی که ساغر چون آفتابش از کف دوست

سحر طلوع کند طالعش همایون است

به این امید که سیلم به کوی دوست برد

ز آب چشم کنارم چو رود جیحون است

زاهد آن دوزخ که داری بیم از آن

شعله‌ای از آه آتشبار ماست

حجاب عقل اگر مانع نباشد

بود آسان به وصل او رسیدن

حسن یار ماست در هر جا که دل‌ها می‌برد

گرچه هر دلداده‌ای را دلستان دیگر است

سرو و گل خار است در چشمم که اندر دل مرا

گلستان دیگر وسرو روان دیگر است

تو مجنون نیستی تا حسن لیلی جلوه گر بینی

برو وامق شو و آنگه نظر کن روی عذرا را

زمانی گوش جان بگشا که در تسبیح حق یابی

چو حجاج حرم آواز ناقوس کلیسا را

چو خواهی جذبهٔ پیغمبری و عشق بشناسی

[...]

جز یکی بیش مدان ناظر و منظور و نظر

باش یک بین و فرو بند دو چشم حولی

آشکارا و نهان همچو عیانی شب و روز

تا نفس هست علی گوی و علی گوی علی

یاری که به نیرنگ و فسون مشهور است

وز دیدهٔ اهل حس رخش مستور است

کوران نشناسند جمالش ورنه

صاحب نظران را همه جا منظور است

مست می عشق تو ز کس بیمش نیست

[...]

در زیر پر خویش کشیده است سر از غم

هر مرغ که از دام تو بگریخته دیدم