هر که او را دلی و جانی بود

شد بمیدان عاشقی گویش

کشته گشتند عاشقان و هنوز

نشنیده است هیچکس بویش

رحلت عاشقان زهر سوئی

[...]

روزی که سر از پرده برون خواهی کرد

دانم که زمانه را زبون خواهی کرد

گر زیب و جمال از این فزون خواهی کرد

یارب چه جگرهاست که خون خواهی کرد

گاهی که به طینت خود افتد نظرم

گویم که من از هرچه در عالم بترم

چون از صفت خویشتن اندر گذرم

از عرش همی بخویشتن درنگرم

پر آب دو دیده و بس آتش جگرم

بر باد دو دستم و پر از خاک سرم

چه کند عرش که او غاشیه من نکشد

چون بدل غاشیه حکم و قضای تو کشم

بوی جان آیدم از لب که حدیث تو کنم

شاخ عز رویدم از دل که بلای تو کشم

ای ز دردت خستگان را بوی درمان آمده

یاد تو مر عاشقان را راحت جان آمده

صد هزاران عاشق سرگشته بینم بر امید

در بیابان غمت الله گویان آمده

سینه ها بینم ز سوز هجر تو بریان شده

[...]

بباید بسیچیدن این کار را

پذیره شدن رزم و پیکار را

ای غوک چنگلوک چو پژمرده برگ کوک

خواهی که چون چکوک بپری سوی هوا

گر بیارند و بسوزند و دهندت بر باد

تو به سنگ تکژی نان ندهی باب ترا

چون در حکایت آید بانگ شتر کند

و آروغ‌ها زند چو خورد ترب و گندنا

می‌بارد از دهانت خذو ایدون

گویی که سر گشادند فوگان را

گهی چو مرد پریسای گونه گونه صور

همی نماید زیر نگینه لبلاب

پیش من یکره شعر تو یکی دوست بخواند

زانزمان باز هنوز این دل من پر هسر است

از شمار تو . . . طرفه بمهر است هنوز

وز شمارد گران چون در تیم دو دراست

رویت ز در خنده و سبلت ز در تیز

گردن ز در سیلی و پهلو ز در لت

فرمان کن و آهک کن و زرنیخ براندای

بر روی و برون آر همه رویت رارت

وان بادریسه هفته دیگر غضاره شد

و اکنون غضاره همچو یکی غنج پیسه گشت

زن برون کرد کولک از انگشت

کرد بر دوک و دوک ریسی پشت

بجز عمود گران نیست روز و شب خور شش

شگفت نیست ازو گر شکمش کاواک است

بر روی پزشک زن میندیش

چون بود درست پیشیارت