آه از دیدن او گریه برآورد مرا

آخر این گریه بلایی بسر آورد مرا

یا مظهر العجایب عونا لنا علی

ادعوک کلهم عن سینجلی

میکند در عاشقی فرهاد کوه بیستون

صورت شیرین مگر از سنگ میآرد برون

برویت خط سبز و خال مشکین ای صنم با هم

نشسته طوطی و زاغند در باغ ارم با هم

هلال خواست شود حلقه درش شب عید

ز دور بست خیالی ولی بهم نرسید

بهار و چشم جهان بین، جدا ز دیدن یار است

خزان عمر من است این بهار، این نه بهار است

ز آتش عشق نه تنها جگرم میسوزد

بسکه بگریسته ام چشم ترم میسوزد

مده ای خضر فریبم بحیات جاودانی

من و خاک آستانش، تو و آب زندگانی

سر دهان او را جستم ز نکته دانی

گفتا ز بی نشانی . کس چون دهد نشانی!؟

هر گه که چشم بر من درویش میکنی

لب می گزی و جان مرا ریش میکنی

بر لب بام از فغان من بناکام آمدی

بر لب آمد جان من تا بر لب بام آمدی

گر گذارند که در کوی تو مسکن سازم

شعله آتش خود بر همه روشن سازم

تا خلیل آسا سوی بتخانه شد آن دلستان

سر به پیش افکنده اند از شرم روی او بتان

هر که آرد خبری زان گل نورسته من

غنچه سان پر کنم او را ز زر سرخ دهن

جقه چون بود مثابه خم آن ابرو را

جای دادند ببالای سر خود او را

با عاشقان چو هستی جانا بجور مایل

کام از لب تو جستن اندیشه ایست باطل

بر آستان جانان روی نیاز سودم

لیکن چه سود کآنجا از خون دیده شد گل

تیغ ستم کشیده تا آمدی به قتلم

[...]

رقیب از قتل من تا کی سخن با یار میگویی

چه میخواهی ز جان من چرا بسیار میگویی

نمایم روی دل هر دم سگان آن سر کو را

بدین رو میکنم مایل بسوی خود سگ او را

مبند حجره ی دل را همیشه بر شتری

که حجره های دلت زان شتر شود گلشن

به حجره ام شتر مهر مرتضی است مقیم

از آن چو چشم شتر حجره ام بود روشن

نمیرود شتر مهر او ز حجره ی دل

[...]

بر جان من ز عشق اگر کم گذشته است

روزی هزار قافله غم گذشته است

افتاده ام بجای غریبی من خراب

کاز هر که آب می طلبم میدهد شراب