سام میرزا صفوی » تذکرهٔ تحفهٔ سامی » صحیفهٔ پنجم در ذکر شعرا » ۵۲۹- مولانا محنتی شیرازی واعظ خوشخوان بود و گاهی در اثنای وعظ شعر خود میخواند و حالی میکرد که موجب نفرت مردم می شد، این مطلع از اوست : سر دهان او را جستم ز نکته دانی گفتا ز بی نشانی . کس چون دهد نشانی!؟
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
مطلع
هوش مصنوعی: واعظ فردی خوشخوان بود و گاهی در حین صحبت‌هایش، اشعاری از خود میخواند که این کار باعث نارضایتی و نفرت مردم می‌شد.
هوش مصنوعی: به جستجوی دانایی و حقیقت، به سراغ کسی رفتم که به نظر می‌رسید می‌تواند نشانه‌ای از معرفت بدهد. اما او پاسخ داد که هیچ نشانی وجود ندارد و هیچ‌کس نمی‌تواند نشانی از آنچه که بی‌نشان است، ارائه دهد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.