اجل فخر دین ، ای کریم جهان

ترا داد یزدان همه جاه هستی

بفضل و کرم دست گیرم ، که در غم

مرا کشت اندیشهٔ تنگ دستی

بود هیچ آیا که ما خادمان را

[...]

ای یگانه جمال دولت و دین

دلم از هجر خویش خستستی

روی آورده ای بعیش و مرا

پشت بی روی خود شکستستی

در میان ریاض همچو بهشت

[...]

از دل راد او رود رادی

زان دل راد دارم آزادی

زردی از رخ ز دودش آن دل راد

ای دل راد ، داد او دادی

درد دارد ز زار دل زارش

[...]

در هنر ، ای حمید دین رسول

همچو صدر نژاد عبادی

جاهت افروختست هر محفل

ذکرت آراستست هر نادی

مایهٔ صد هزار محمدتی

[...]

ز آن روز که گفتی : پس ازین جور کنم کم

بسیار بیفزودی و کم هیچ نکردی

گفتم : نکنم با تو وفا ، ترک کنی ، زانک

هر چیز که گفتی : نکنم ، هیچ نکردی

گفتی : چو بمیری بسر خاک تو آیم

[...]

من نگویم: به ابر مانندی

که نکو ناید از خردمندی

او همی‌بخشد و همی‌گرید

تو همی‌بخشی و همی‌خندی

ای گرانمایه تربت میمون

ای مکان امیر مسعودی

تازه بادی چو خلد عدن ، که تو

خوابگاه شجاعت و جودی

از بقاع زمین نه ای ، که بدو

[...]

بر بدایع نظم تو ای فریدالدین

طویله‌های گهر را نماند مقداری

نه باغ طبع تو را هست جز ادب شجری

نه شاخ لفظ تو را هست جز هنر باری

به گرد تو نرسند اهل نظم و نثر امروز

[...]

خرد نزدیک دولت رفت و گفتا

که : می خواهم که با من یار باشی

جوابش داد دولت ، گفت : جایی

که من باشم تو خود ناچار باشی

نگردد رزق خلق افزون بطاعت

و نه نقصان پذیرد از معاصی

و لیکن طاعت و عصیان دهد بر

در آن روزی که یؤخذ بالنواصی

قطب دین ، گر برفت نصرة دین

شد بشمشیر ملک را قاضی

خلد الله دولة الباقی

قدس الله مهجة الماضی

چون ز شعبان گذشت بیست ، مباش

بشب و روز بی شراب دمی

همه جام بزرگ خواه ، که خرد

نکند وقت احتمال همی

من همان گویم کان لاشه خرک

گفت و می کند بسختی جانی

چه کنم ؟ بار کشم ، راه روم

که مرا نیست جزین درمانی

یا بمیرم من و یا خر بنده

[...]

اجل مجد دین ، در بلا و عنا

ز ناله چو نالم ، ز مویه چو موی

تو دانی که : در حسن رأی ملک

چه آید ز احداث ما را بروی ؟

اگر هیچ دانی ، شود ممکنت ؟

[...]

تاج دین ، در بسیط عالم نیست

بی ثنای تو هیچ دانایی

نه چو قدر تو هست گردونی

نه چو جود تو هست دریایی

اختران سپهر کی بینند

[...]

سرای ترا ، شهریارا ، ز نزهت

بهر گوشه صد بوستانست گویی

بروزی رسند از در او خلایق

در او در آسمانست گویی

چه حاجت است بدیک سیاه بستانرا

گرفت بابد دیوان من بدیک سیاه

سیاه باد دل و روی و روزگار کسی

که نیست مادح صدر و ضیاء دین اله

نمود کوته دست عنا ز دامن من

[...]

صدر دنیا و دین که خاک درت

اهل دیز است سرمه حدقه

در عالیت را ملوک زنند

بوسه بر آستانه و طبقه

بست عدل تو ایدی ظلمه

[...]

نظام الدین شه والای میران

ایا ذات تو از رحمت سرشته

هوای مهر تو ایزد تعالی

بدلهای خلایق بر نوشته

ندانم یکتن از کل خلایق

[...]

محترم قاضی سدید ای خلق را

رای و تدبیر صواب آموخته

در میان کار بوده سالها

هم دریده شغلها هم دوخته

وام داری دارم از سرمای دی

[...]