منطقه اطلس بلند رواق

که معدل برو کنند اطلاق

هر دو قطبش دو قطب عالم گیر

در شمالش بنات نعش صغیر

دومین منطقه سپهر بروج

[...]

گشت چون فاروق بر مسند مکین

خلق خواندندش امیر المؤمنین

کارها با تیغ کج فرمود راست

داد مظلوم از ستمگر باز خواست

بود روزی بر سریر عدل حق

[...]

این خبر گفت یکی از اصحاب

که بدور عمر بن خطاب

روزی آن خواجه به همراهی بخت

برد در مسجد پیغمبر رخت

مسند فصل قضایا گسترد

[...]

روز آدینه وقت بانگ خروس

چوبداری بری شد از گروس

گله گوسفندش اندر پیش

چپش و شاک ریخته و بز و میش

خاره و سنگ سفته با سم بز

[...]

یکی دختری داشت در کار مرگ

وزین زندگی مانده بی ساز و برگ

پریشیده گسیویش از انقلاب

ز گلبرگ رخساره اش رفته آب

ز بی دانشی مادر مهربان

[...]

بوی گل می وزد ز خرگه تو

ای خوشا روی ما و درگه تو

هم به رخ لاله جوان داری

هم به قد شاخ ارغوان داری

نفست مشکبیز و عنبرزای

[...]

اگر از خرقه کس درویش بودی

رئیس خرقه پوشان میش بودی

وگر مرد خدا آن عام چرخی است

بلاشک آسیا معروف کرخی است

سال سی و شش نهد زین شاه آزادی برخش

می دهد سالار قدرت هر کسی را بهر و بخش

راست می بینم که آشوبی بود در سی و دو

حق همی داند که من آن روز شادم یا که تو

لشکر روس است سرگردان و مغلوب و زبون

[...]

یک آشوب عظیمی اندرین گیتی بدست آید

ز سوزش خاک در شیون ز دودش مصر مست آید

چو دود از مصر بر خیزد به خشک و تر درآمیزد

به ملک روم یعنی در زمین خور نشست آید

چنان بارد بسر هر تازه چرخی راز چرخ آتش

[...]

از جماعت اولین نقطه ستان

بر سر شکل طریق اندر نشان

تا طریقت عتبة الداخل شود

شکل لحیان بعد از آن حاصل شود

بعد از آن آن نقطه باز آور بجای

[...]

جهان نظم را سلطان چهارند

که هر یک باغ دانش را بهارند

اول فردوسی آن کز خاک طوس است

از او روی سخن روی عروس است

دوم سعدی که او سر زد ز شیراز

[...]

در شعر سه تن پیمبرانند

قولیست که جملگی برآنند

گر چند که لانبی بعدی

فردوسی و انوری و سعدی

بیا ساقی ای مقتدای طرب!

بیا ای تو داماد بنت‌العنب!

دل مرده‌ام را به می زنده کن

که از شور مستی بگویم سخن!

بیا ساقی ای آب و رنگ بهار

[...]

الا ای آنکه شد اقبال یاور

به سکان درت الطاف باور!

تویی پشت و پناه خلق عالم

به دلریشان تویی پیوسته مرهم

به رسم تحفه کردم نسخه‌ای چند

[...]

پیکر هستی ز آثار خودی است

هر چه می بینی ز اسرار خودی است

خویشتن را چون خودی بیدار کرد

آشکارا عالم پندار کرد

صد جهان پوشیده اندر ذات او

[...]

زندگانی را بقا از مدعا ست

کاروانش را درا از مدعا ست

زندگی در جستجو پوشیده است

اصل او در آرزو پوشیده است

آرزو را در دل خود زنده دار

[...]

نقطهٔ نوری که نام او خودی است

زیر خاک ما شرار زندگی است

از محبت می شود پاینده تر

زنده تر سوزنده تر تابنده تر

از محبت اشتعال جوهرش

[...]

ای فراهم کرده از شیران خراج

گشته‌ای روبه مزاج از احتیاج

خستگی های تو از ناداری است

اصل درد تو همین بیماری است

می‌رباید رفعت از فکر بلند

[...]

از محبت چون خودی محکم شود

قوتش فرمانده عالم شود

پیر گردون کز کواکب نقش بست

غنچه ها از شاخسار او شکست

پنجه ی او پنجه ی حق می شود

[...]

آن شنیدستی که در عهد قدیم

گوسفندان در علف زاری مقیم

از وفور کاه نسل افزا بدند

فارغ از اندیشه ی اعدا بدند

آخر از ناسازی تقدیر میش

[...]