چو بر تخت بنشست پرویز شاه

بیاراست جشنی چو تابنده ماه

برویش ببخشید بسیار چیز

مهان را نوازش بسی کرد نیز

سران به مهمانی خویش خواند

[...]

وزان روی بهرام یل با سپاه

به هر سو پژوهش نمودی زشاه

به بند اندر آورد بندوی را

همان گرگ گستهم و کردوی را

ولیکن سپه را سراسر نواخت

[...]

چو بهرام را بخت برگشت سخت

جهان جوی خسرو برآمد به تخت

همه خیمه ی او به تاراج برد

زنان ورا بهر آماج برد

سپه را نداد او به جان زینهار

[...]

غباد از بر تخت زرین نشست

به هرقل یکی سخت پیمان ببست

هرآن شارسانی زآباد بوم

که بگرفته بد خسرو از ملک روم

به همراهی چوب دار مسیح

[...]

گران مایه پورش که بد اردشیر

ابرگاه شد هفت ساله هژیر

به پیروز خسرو سپرد او سپاه

که او پهلوی بود با دستگاه

پس از هفت مه کشته شد آن جوان

[...]

گراز پلید آن بد بدنژاد

که چون او سپهبد به گیتی مباد

به سر بر نهاد افسر دل فروز

همی بود بر تخت پنجاه روز

ورا کشت شهران گراز سوار

[...]

زخسرو یکی دخت پوران به نام

نشاندند بر تخت و شد کار خام

چو پوران به گاه افسر نو گرفت

نشانی ز پیروز خسرو گرفت

ببردند پیروز را پیش او

[...]

جهان جوی فرخنده ی ماه چهر

بر اورنگ شاهی بیامد چو مهر

گران مایه میر خراسان بدی

که دل ها همه زو هراسان بدی

بکشتند او را بس از چارسال

[...]

نشاندند شاه سنندج به تخت

که او جفت بودی به آرزمیدخت

بنالید از تنگی تاج خرد

همانا سرش را بیاورد درد

بزرگانش از گاه برداشتند

[...]

زجهرم فرخ زاد را خوانده اند

ابر تخت شاهیش بنشانده اند

که او بود از تخم شاپور شاه

به جهرم همی داشت آرامگاه

چو یک ماه بر شاهی او گذشت

[...]

بیامد به تخت کیی یزدگرد

وز آن پس شنیدی که او هم چه کرد

نبد در سرش رای و فرهنگ و هش

همی ساختندش مهان دست خوش

ازو گشت بر باد ملک عجم

[...]

خوشا مرز ایران عنبر نسیم

که خاکش گرامی تر از زر و سیم

زمینش همه عنبر و مشک ناب

به جوی اندرش آب در خوشاب

فضایش چو مینو به رنگ و نگار

[...]

مگر حال آن ملک برگشته است

همه جای اهریمنان گشته است

گروهی همه بد دل و بد نهاد

دل خود به خون کسان کرده شاد

مگر جور و بیداد افزون شده

[...]

ایا ملک ایران انوشه بزی

همیشه زتو دور دست بدی

خوشا روزگاران فرخ زمان

که روم و فرنگ از تو جستی امان

بسی خرم آن روزگار خوشی

[...]

کجات آن همه رسم و آیین و راه؟

کجات افسر و گنج و ملک و سپاه؟

کجات آن همه دانش و زور و دست؟

کجات آن بزرگان خسرو پرست؟

کجات آن نبرده یلان دلیر؟

[...]

تو ای گاه و دیهیم شاهنشهی

که بی تو مبادا مهی و بهی

خنک روز کاندر تو بد جمشید

که آورد بس نیکوی ها پدید

خنک روز کاندر تو بد زردهشت

[...]

کنون ای مرا ملت هوشمند

چرایید در چاه غفلت نژند؟

برآیید و بینید کار شگفت

به آسان توانید گیتی گرفت

ولی تا شناسید از خیر و شر

[...]

بترس ای جهان جوی ایران خدای

که بعد از تو خیزند مردم به پای

بنالند از دست جور و ستم

بگویند با ناله ی زیر و بم

که ایزد همی تا جهان آفرید

[...]

تو تا باشی ای خسرو نامور

مرنجان کسی را که دارد هنر

به ویژه که باشد ز روشن دلی

به جان دوست دار نبی و علی

یکی نامداری زایران منم

[...]

ندیدی تو این خامه ی تیز من؟

نیندیشی از کلک خونریز من؟

که من از سنان قلم روز کین

بدوزم بلند آسمان بر زمین

هم از نیروی کلک آتش فشان

[...]