هرگز کجا پیدا شود چون شکل قد یار من

نخل از عرب سرو از عجم ترک از ختا ماه از ختن

آن زلف و روی لاله گون آنعارض و رنگ چو گل

با مشگ خون با شب شفق با خور سحر با گل سمن

روی و لب آن حوروش گوید بصد هشیار و مست

[...]

ایدل ز سوز گریه جگر را کباب کن

یاد از حسین تشنه بچشم پر آب کن

تن خاک کن بمهر حسین و بیاد ده

هر ذره خاک را شرف آفتاب کن

ای تشنه لب که چشمه کوثر طلب کنی

[...]

ای همنفس که میگذری بر مزار من

زنهار یاد کن ز من و روزگار من

نشکفته بود یک گلم از صد هزار گل

ناگه بریخت باد اجل نوبهار من

من غمگسار خلق جهان بوده ام مدام

[...]

الهی بسر دفتر حکمت الله

بنی آدم ایینه قدرت الله

الهی بشمع جمال محمد

که بر غیر زد آتش غیرت الله

الهی بنور علی آنکه افراخت

[...]

تو شیر خدایی به یقین یا اسدالله

سر بیشه تو عرش برین یا اسدالله

شیران جهان صید تو اند از ره معنی

شیر فلکت صید کمین یا اسدالله

در عرش نگین داد رسولت شب معراج

[...]

آن شهنشاهی که ملک دین مسخر ساخته

آفتاب روی او عالم منور ساخته

دست قدرت صیقل روی زمین آراسته

تبع سلطان شاه اسماعیل حیدر ساخته

ملک هر دو عالم از لطف و کرامت لطف اوست (کذا)

[...]

ز دود ظلمت ظلم از حضور حضرت شاه

گرفت روی زمین آفتاب دولت شاه

کشیده سفره شاه است هر کجا بینی

پر است مشرق و مغرب ز خوان نعمت شاه

چو کاه چون نبرد باد لشکر اعدا

[...]

بحق روز بر آرنده سفید و سیاه

خدای عز و جل لا اله الا الله

بحق صاحب معراج احمد مرسل

که جبرییل بهمراهیش ندارد راه

بحق شاه ولایت علی عالی قدر

[...]

ای عکس از آفتاب ترا همبر آینه

کس را چه حد که تیز بیند در آینه

چون عکس خود در آینه بینی و لب گزی

او هم ز دیدن تو گزد لب در آینه

عیسی نماید از فلک آبگینه رنگ

[...]

کهن داغ جگر را تازه می‌سازد مگر لاله

که از داغش دمادم می‌رود آتش به سر لاله

ز بهر داغ سواد میکند فصدش حکیم دهر

از آن خون سیه ریز در درون طشت زر لاله

چه خون دل مجنون بجای باده در صحرا

[...]

ما بیکسیم و معرکه خونخوار یا علی

ما را به لطف خویش نگهدار یا علی

از گنجهای لطف تو یا بوالحسن مدد

وز اژدهای قهر تو زنهار یا علی

عالم فرو برد چو گشاید بگاه قهر

[...]

ای به علم و فضیلت ارزانی

علم اول معلم ثانی

میر سید شریف ای که به توست

فخر سید شریف جرجانی

جذبه آفتاب حکمت تو

[...]

هر موی ابرویت مه عیدست ای پری

شوخی تو کز هزار مه عید دل بری

از خوی نازک تو که بیند به ماه عید

گر بر جبین ز تندی خوچین برآوری

ما را چه کار بامه عیدست و دیدنش

[...]

بر رخ کمند زلف معنبر نهاده یی

این دام فتنه چیست که دیگر نهاده یی

لب را گزیده یی و ازین شیوه ملیح

داغی غریب بر دل شکر نهاده یی

در سنگ سیم باشد و در نافه مشک لیک

[...]

ای جگر گوشه که پاک آمدی و پاک شدی

چشم من بودی و از چشم بدان خاک شدی

بود پرواز بلندت هوس ایمرغ بهشت

عالم خاک بهشتی و بر افلاک شدی

دلت از تلخی ز هر غم ایام گرفت

[...]

جز از تو قبله من گر بود بزیبایی

خدایرا نپرستیده ام به یکتایی

گذشت عمر بامید وصل ومیدانم

که عمر باز نیاید مگر تو باز آیی

چنانکه جامه دران بیتو میکشم خود را

[...]

مگر نسیم قبولم چو غنچه بنوازد

که بشکفد گل امید من ازین بستان

نسیم کاکل مشکین کراست چون تو نگار

شمیم سنبل پرچین کجاست مشک تتار

شمیم خیزد از آهو ولی نه زین خوشتر

نسیم گل وزد اما چنین نه عنبر بار

اگرچه نیست چو پروانه تاب شمع توام

ز من دریغ تو پروانه وصال مدار

نمی شود دل تنگم ز دیدنت نومید

گرش بدیده مژگان همی نشانی خار

فراق و داغ تو در خون دو نرگسم بنشاند

[...]

ضرورت است مرا خود شنیدن این نوبت

که تازه دل شد از آن بوی مشک چین گلزار

لبالب است زجان آن دهان و مسکین من

که داغها برم از وی بجان حسرت خوار

بسست بویی از آن زلف مشکبویم زان

[...]