گر مهر علی بسینه داری خوشباش

ویرانه صفت دفینه داری خوشباش

روزی که شوند غرق یم ناخلفان

تو نوح صفت سفینه داری خوشباش

چون گنج نهان کن غم پنهانی خویش

منما بکسی بی سروسامانی خویش

جمعیت خاطر خود ار می‌طلبی

با غیر خدا مگو پریشانی خویش

ای سر و قدت بدلربائی مخصوص

پنداشتمت به آشنائی مخصوص

دل بردی و ترک آشنائی کردی

هستی بخدا به بی‌وفائی مخصوص

قومی به جهان ز حب دینی محظوظ

خلقی بخیال خلد و طوبی محظوظ

ارزانی آن دو فرقه باد این دو مقام

مائیم فقط به عشق مولی محظوظ

کردیم اگرچه عمر بیهوده تلف

جز نامهٔ معصیت نداریم بکف

از محشرمان هیچ غمی نیست که ما

هستیم غلام درگه شاه نجف

اسلام که شد بر همه عالم شامل

بی‌مهر علی نیز بد آن دین عاطل

اکملت ز حق رسید چون روز غدیر

تا شام ابد دین بشر شد کامل

ای کرده به درگه تو جبریل نزول

وی بر همه ما خلق ز خالق تو رسول

تو عقل کلی و مهر گردون صلاح

اجزاء تواند و ذره‌های تو عقول

ای داده مرا وجود از کتم عدم

پرورده بصد هزارگون ناز و نعم

باور نکنم بحق خود قهر تو را

چون از تو ندیده‌ام بجز لطف و کرم

فخر عجم این بس که به نوروز عجم

شد بعثت عقل کل رسول اکرم

امسال هم این دو عید میمون سعید

با هم به دو چشم ما نهادند قدم

امروز به فرمان خدای علام

بنشست علی به مسند خیرانام

اتممت بود شاهد قولم ز علی

بر خلق جهان نعمت حق گشته تمام

ای ساقی ماه وش در این ماه صیام

ده باده که روزه بهر من گشت حرام

افطار کن که دیده ز ابرو ورخت

هم شکل هلال دید و هم ماه تمام

نی‌نیک و نه بد نه عالی و نی پستم

در حیرتم از جهان چه طرفی بستم

هرکس نگری بدست دارد هنری

من نیست بجز بی‌هنری در دستم

ای وای بمن که هرچه عصیان کردم

در توبه گناه بدتر از آن کردم

خود را به نظر گرفته مشرک گشتم

کردم گنه و به شرک جبران کردم

یا شاه نجف مخواه مضطر گردم

محروم ز فیض عام این در گردم

با دست تهی نزد کریم‌ آمده ام

مپسند که با دست تهی برگردم

ایدوست ز لطف خویش کن خرسندم

کز غیر تو دیده بسته دل برکندم

از درگه تو کجا برم حاجت خویش

تو شاهی و من بنده حاجتمندم

خلقی به صد احترام می‌خوانندم

ز اخلاق رذیله پاک می‌دانندم

شک نیست که گر چنان که هستم دانند

از دیر و کنشت و کعبه می‌رانندم

هرچند طریق تجربت پیمودم

در نیک و بد خلق نظر بنمودم

کس را بگناه خود ندیدم یعنی

از جمله گناه کار تر من بودم

یا پیر مکن ز درگه خود دورم

میدار به لطف دائمت مسرورم

من کلب در تو هستم ای شیر خدای

مگذار سگ نفس کند مقهورم

گر غرق گناه است ز سر تا قدمم

با چون تو کریمی از گنه نیست غمم

هر چیز به مستحق آن چیز رسد

من عاصی و مستحق ترا بر کرمم

هرچند من از سم گنه مسمومم

بر درگه دوست ز آبرو محرومم

دانم که شود لطف حقم شامل حال

چون کلب در چهارده معصومم