شهی که موردم تیغش اژدهائی بود

هژبر پیکر و جادوکش و نهنگ اوبار

توانم او را خواند آفتاب اگر شاید

کز آفتاب بتابد ستاره هفت و چهار

گه کشیدن بیرنگ آسمان کبود

[...]

نه مه غذای فرزند از خون حیض باشد

پس آبله بر آرد صورت شود مجدر

نه ماهه خون حیضی چون آبله بر آرد

سی ساله خون خلقی آخر چه آورد بر

دوش در خواب بدیدم که یکی مرد کهن

خفته در گور و بگردنش یکی رشته دراز

آنچنان رشته باریک درازی که بدو

هیچ تشبیه ندانم بجز از رشته آز

گرچه دانستم کاین رشته پیچان بلند

[...]

خسروا ای که ز ابر احسانت

گشته سیراب کشت آز و نیاز

آفتاب از رخ تو جسته فروغ

آسمان بر در تو برده نماز

آب از جوی رفته را «ارجوا»

[...]

آمد نغز و هژیر و فرخ و فیروز

اضحی و عید غدیر و جمعه و نوروز

گشته برابر چهار عید مبارک

آمده از پی چهار طالع فیروز

چار نوید امید و مژده شادی

[...]

خداوندا در این فیروز ایوان

صباحت شاد و خرم بخت پیروز

بنانت خامه دارد عنبر آمیز

بیانت نامه آرد دانش آموز

زهی کز بندگی در آستانت

[...]

ز«ده مویز» کسی کو طلب کند گندم

چو ابلهی است که جوید ز یاسمین گشنیز

مویز زاده تاک است و نان سلاله خاک

نژاد خاکی خوار است و نسل تاک عزیز

به حکم آنکه خدایم ز اولین فطرت

[...]

خسروا کرده فلک خوار و زبونم چندان

که برون آمدن از خانه ندانم هرگز

خاک در دیده ام افشانده حوادث آنسان

که بجز اشک بصر زو نفشانم هرگز

ور ازین سخت ترم چرخ گلو بفشارد

[...]

داورا از پس این غم که ترا رخ بنمود

شادی اندر دل ما رخ ننماید هرگز

تا تو چون غنچه خوری خون و ز غم تنگدلی

خاطر گل به گلستان نگشاید هرگز

تا دل زار تو از داغ برادر ریش است

[...]

ز تیز کیان فایده است آن بروت

که چون بادگیر کشد تیغ تیز

بدست بزرگان ز بس ریخت آب

نباشد چنو در جهان آبریز

اگر از جفای محمدعلی شه

بر افتاد بنیاد و بنیان مجلس

شگفتی نباشد که در بوستانها

ز یک باد پژمرده صد شاخ نرگس

حمای سلاطین و شیپور شب را

[...]

این ز تو شایان و بر بماست سزاوار

اقسم بالخنس الجوار الکنس

بنده درگه امیریست که آمد

در نسب اندر یکی ز دوده افطس

کتاب عاریه دادن به مردمان ندهد

ترا نتیجه جز آه و حسرت افسوس

بود کتاب عروس ای پسر به حجله علم

کسی به عاریه هرگز نداده است عروس

عروس خویش چو دادی به عاریت تا حشر

[...]

آلوده شاه دامن خود با خون

اندود زر به چهره تابان مس

با گرگ یار شد به گله چوپان

با دزد دوست شد به سرا حارس

در گوش ما هنوز همی غرد

[...]

صنیع الممالک بود طرفه نقشی

که هر بنده را واجب است احترامش

چو دست طبیعت بزندان زهدان

ز ستر عدم خواست دادن خرامش

ز هر کشوری صانعی خواست ماهر

[...]

امیرزاده مهین فتح سلطنت چون شد

که گشت وعده دیدار من فراموشش

گوزن شیر شکارست و چرخ روبه باز

دچار کرده ز افسون به خواب خرگوشش

و یا نگاری سیمین بر و بدیع جمال

[...]

از حکایت سال سیصد و نه

این حدیثم کجا شود فرمش

که چو حلاج را بدار زدند

نه رخش زرد شد نه چهره ترش

چون برآمد فراز دار بقا

[...]

ای آنکه مردم گیتی به درو گوهر و لعل

کنند فخر و تو داری شرف به گوهر خویش

توانی آنکه جوانی دهی بچرخ کهن

ز نفخه نفس پاک روح پرور خویش

درین چکامه یکی تهنیت سرودستم

[...]

امیر حشمت جادوکش آنکه در گیتی

سپاهیئی است به میدان جنگ مریخش

چو کرد تخلیه تبریز را ز لشکر روس

«امیر حشمت جادوکش » است تاریخش

دریغ آن ناصرالدین شاه و استبداد دورانش

عزیز حضرت سلطان امین بزم خاقانش

ز فراشان قرمزپوش و دژخیمان بدهیبت

چماق شاطر و چوب قرقچی در بیابانش

گهی در دشت دوشان تپه گه در مشکوی مشکین

[...]