ای گشته لبت آتش جان را تریاک

آب چشمم ببرد عالم همه پاک

آن دل که ز دست من برون رفت چو باد

در پای تو افتاد به خواری در خاک

انصاف زاختلاف ایّام فرق

پیدا کردی به گفت حق را الحق

آنجا که کمال کبریای قدم است

توحید من و کفر تو باشد مطلق

من سوخته گر در طمع خام افتم

از جوی خوش تو ای دلارام افتم

لطف تو مرا کشید در دام ارنه

زان مرغ نیم که هرزه در دام افتم

از روی تو من همیشه گلشن بودم

وز دیدن تو دو دیده روشن بودم

گفتم به دعا چشم بد از روی تو دور

جانا مگر آن چشم بدت من بودم

ای مست غمت عاقل و دیوانه به هم

وندر ره تو مسجد و بتخانَه به هم

در عشق تو جان بداده بیگانه و خویش

در پات فتاده شمع و پروانَه به هم

من مهر تو در میان جان بنهادم

تا مهر تو در سر زبان بنهادم

تا دل زهمه جهان کرانه بگرفت

پا از سخن تو در میان بنهادم

در پختن سودای تو چون من خامم

توسن شد و بی ثبات طبع و گامم

انگشت نمای جمله خاص و عامم

ای دوست ببین کز تو چه دشمن کامم

ای غم تو مراد من به جان در مشکن

وی هجر به سینه ام سنان در مشکن

امشب که دلم به کام خواهد که رسد

ای صبح تو کامم به دهان در مشکن

چون تو به ادب شوی سوی حق نگران

خوش باشی و خوش شوند از تو دگران

ساکن باشی و چون جمادی به ولیک

می کن حرکت ولی نه چون جانوران

از آن لطیف تر بت دلکش بین

وز مشک خطی کشیده بر آتش بین

وآنگه من و این خوش پسر از باد اجل

در خاک رویم این روش ناخوش بین

ای دوست اگر گوهر کان می‌طلبی

در بوتهٔ دل نقد روان می‌طلبی

تصعید یقین می‌کن و تقطیر سرشک

گر زانک ز کیمیا نشان می‌طلبی

از بس که غم دنییِ مردار خوری

نه کار کنی و نه غم کار خوری

سرمایهٔ تو از همه عالم عمری است

بر باد مده که غصّه بسیار خوری

یک حاجت بی‌دلی روا می‌نکنند

یک وعدهٔ عاشقی وفا می‌نکنند

این است غم ما که درین تنها[ی]ی

ما را به غم خویش رها می‌نکنند

خواهی که بیابد دل تو ملک ابد

یا کشف شود بر دلت اسرار احد

تا آن ساعت که در نهندت به لحد

باید که تو آن کنی که گوید «اوحد»

پیوسته چو باشی تو به بازی مشغول

هرگز بر حق نباشدت هیچ قبول

انگار که امروز قیامت برخاست

گویند چه کرده ای، چه گویی تو فضول

از عمر عزیز خود دریغا که بسی

ضایع کردی به هرزه در هر هوسی

یک یک نفس از تو می شود بی حاصل

آنگه شوی آگه که نماند نفسی

گیرم که دل از بدی نمی پالایی

باری دل را به بد چه می آلایی

عمر تو نفس نفس همی کاهد و تو

در هر چه زیان تست می افزایی

بستردنی است هر چه بنگاشته ام

وافکندنی است هر چه برداشته ام

سودا بوده است هر چه پنداشته ام

دردا که به عشوه عمر بگذاشته ام

هر لحظه دلم در طلب دلداری

هر دم بودم با دگری بازاری

شد عمر زدست و برنیامد کاری

آری چه کنم چنین نهادند کاری

یکچند دویدیم نه بر راه صواب

برداشته از روی خرد پاک نقاب

اکنون که همی باز کنم چشم زخواب

هم نامه سیه بینم و هم عمر خراب