بی روی تو دل گفت چه کار آید ازو

جز ناله که هر دمی هزار آید ازو

می گرید تا خاک شود وز گل او

نی روید و ناله های زار آید ازو

شاد است همه عمر نکوخواه از تو

دشمن کور است گاه و بیگاه از تو

عیش خوش ما بی تو ندارد آبی

سلطان وجود لوحش الله از تو

جزعت به کرشمه چون کند عهدی نو

خواهم که کنم پیش رخت جان به گرو

گوید چشمت به غمزه برخیز و برو

گر مست نئی حدیث مستان مشنو

ای شب تو علی رغم بدآموز مرو

شمع طرب مرا برافروز مرو

ای صبح به جان او که امشب تو میا

وای شب به جمال او که امروز مرو

ابروت که آسمان بیاراید ازو

خورشید چو با هلال بنماید ازو

روزم شب گشت رسم عیدی بفرست

خرمای لبت که بوی شیر آید ازو

گر با همه ای که بی منی بی همه ای

گر بی همه ای که با منی با همه ای

گر شاه جهانی و امیر همه ای

چون مرگ به تو رسد اسیر همه ای

مستم کن و هرچه هست بستان و برو

در چارسوی بلا بخوابان و برو

ور زانچ بخواهی که نشینی با من

منشین به وصال خویش بنشان و برو

گفتی که تو دل برغم آن دلبر نه

ور بپذیرد به شکر جان بر سر نه

آتشکده ای کدام دل شرمت باد

محنت جایی کدام جان بر سر نه

ای دیدن روی تو دل آرای همه

وصل لب لعل تو تمنّای همه

گر با دگری به از منی وای به من

ور با همه کس همچو منی وای همه

او را که به رایگان گران خواهد بود

او را ز وصالش چه نشان خواهد بود

آن را که همه مایهٔ وی افلاس است

هر سود که باشدش زیان خواهد بود

در هر هوسی دل نگران کوشیدن

با خود بودن بود در آن کوشیدن

دانی که به ترک خویشتن گفتن چیست

از بهر مراد دیگران کوشیدن

ترکی مکن ای ترک خطایی با من

نادیده خطایی به خطایی با من

زین پس به خطت من به خطا پا ننهم

گر زانک به وصل در خط آیی با من

ای عقل همیشه از طرب تنها باش

وای صبر درین واقعه اندروا باش

ای دل تو به پای بسته از دست مده

وای جان زدست رفته پابرجا باش

گر با من خسته دل بیفتد رایش

جان و دل و دیده هر سه سازم جایش

وآنگاه مرا زغایت سودایش

روزی بینی بمرده اندر پایش

بادا! چو رسی به زلف مشک افشانش

در گوش بگوی این سخن پنهانش

کان شیفته را کز تو فلک دور افکند

یاد تو همی کرد برآمد جانش

سیمین زنخت که حسن خواند استادش

آوخ که ستاره در وبال افتادش

زآن پیش که بس توبهٔ ابدال شکست

پشمینه که پوشید مبارک بادش

چون دید دلم عارض شهر آرایش

سر بر پایش نهاد از سودایش

دانی که چرا فتاد زلفش در پای

تا بردارد سر دلم از پایش

یا من به چه دل زنم دَرِ سودایش

یا من چه سگم که دیده سازم جایش

گر دست رسد جملهٔ معصومان را

در دیده کشند جمله خاک پایش

آنها که فلک وفا نکرد ایشان را

وصل من و تو بد اوفتاد ایشان را

خواهند مرا زخدمتت باز بُرند

یارب که زبان بریده باد ایشان را

هر محنت و هر بلا که در جان من است

از دست دل نبوده فرمان من است

شرط ادب این است که گفتم، ورنه

درد من از آن است که درمان من است