بی عشق تو من دو دیده برهم نزنم

جز با تو به جان تو که من دم نزنم

یک روز مبادا زتو با برگ دلم

کز آتش برگ در دو عالم نزنم

ما از بن گوش حلقه در گوش تویم

ما از دل و جان غاشیه بر دوش تویم

ما شربت عشق تو چشیدیم تمام

از هوش برفته ایم و مدهوش تویم

آن کس که زباد غم بلرزید منم

آن کس که به جز عشق نورزید منم

گر هر کس را جوی جهانی ارزد

آن را که جهان جوی نیرزید منم

در عشق تو نکته های موزون شنوم

هر لحظه زتو بد که دگرگون شنوم

با چشم تو گفتم که مخور خون نشنود

گفتا چشمم نه گوش من چون شنوم؟

در دل غم عشق چون تو یاری داریم

بی آنک نهان چو آشکاری داریم

رفتند هر آن کسی که یاری دارند

ما بی کاریم و با تو کاری داریم

تا جان دارم عشق تو را غمخوارم

بی جان غم عشق تو به کس نسپارم

فردا که قیامت آشکارا گردد

می آیم وزین خمار در سر دارم

در کوی تو سر بر سر خنجر بنهم

چون مهرهٔ جان عشق تو در بر بنهم

نا مردم اگر عشق تو از دل بکنم

سودای تو کافرم گر از سر بنهم

من لایق سوز درد عشق تو نیم

زنهار که من نبرد عشق تو نیم

چون آتش عشق تو برآرد شعله

من دانم و من که مرد عشق تو نیم

عشق تو زخاص و عام پنهان چه کنم

دردی که زحد گذشت درمان چه کنم

خواهم که دلم به دیگری میل کند

من خواهم و دل نخواهد ای جان چه کنم

ما شربت عشقت نه به بازی خوردیم

سودای تو را نه از هوس پروردیم

خود را هدف تیر ملامت کردیم

گر بر گردیم ازین سخن نامردیم

تا در سر سودای تو منزل کردیم

سوزی است مرا کز آتش دل کردیم

در شهر همه مباحی ام می خوانند

نیکو نامی زعشق حاصل کردیم

ما عشق تو را به جان و دل بخریدیم

وز بهر تو از جمله جهان ببُریدیم

ما را زملامت پس ازین باکی نیست

چون پردهٔ خود به دست خود بدریدیم

در عشق تو من پای زسر نشناسم

روز از شب و حنظل ز شکر نشناسم

شکر از شادی شکایت از غم چه کنم

چون راحت و خیر و خیر و شر نشناسم

از عشق شود ادیب عاقل مجنون

وز عشق شود عافیت از پرده برون

زنهار به عشق در ملامت نکنی

چون عشق آمد نه صبر ماند نه سکون

در عشق درآی و خانه پردازی کن

مانندهٔ پروانه سراندازی کن

ور زانک زعشق عافیت می طلبی

پس عشق نه کار تست رو بازی کن

در عشق اگرت به دل درآید دیدن

معشوق تو را سهل نماید دیدن

زنهار به سایه اش قناعت می کن

جز سایه مپندار که شاید دیدن

ای دل تو به عشق در نبینی بنشین

چندت گویم نه مرد اینی بنشین

اول زوجود خویش برخیز ای دل

پس با غم عشق اگر نشینی بنشین

در معرکهٔ عشق چنان خصم افکن

شیران همه روبهند و مردان همه زن

ای دل به چنین غمخور در دادی تن

رو جان می کن همیشه و تن می زن

زنهار حدیث عشق در گوش مکن

با یار دگر دست در آغوش مکن

تا بندگی ات به جان و دل بخریدیم

ما را تو به خیره خیره در کوش مکن

عشق آن صفتی نیست که بتوان گفتن

واین دُر به هر الماس نشاید سفتن

سوداست کی می بریم والله که عشق

بکر آمد و هم بکر بخواهد رفتن