هر چند مرا قصد سلامت باشد

در من زهمه خلق ملامت باشد

هر یک به هزار فعل بد مشغولند

گر من نظری کنم قیامت باشد

هرگه که نظر از سر سودات افتد

لابد حرکتهات نه برجات افتد

چون تو زسر شهوت خود پرهیزی

هر جای که شاهدی است درپات افتد

از عالم دل اگر نشانی بدهیم

خود را زهمه غمان امانی بدهیم

تو از نظری به غسل محتاج شوی

ما در نظری غسل جهانی بدهیم

اندر ره عشق هر که دارد گذری

با خود نکند به هیچ وجهی نظری

گر هرچه به شهوت است آن عشق بود

پس عاشق صادق است هر گاو و خری

ای رای تو مردمی و احسان کردن

خوی تو مراعات غریبان کردن

مهمان جمال تست جان و دل من

عیبی نبود خدمت مهمان کردن

زان پیش که من شیفته رسوا گردم

وندر مجلس چو نقل رسوا گردم

گر بر دل جمع زحمتی هست زمن

هرچند که جا خوش است تا واگردم

هیهات و ان تکون فی العشق ملول

و العاشق فی العشق صبور و حمول

اذ امکنک العیش بعیش موصول

لاتغفل فالزّمان لازال تحول

از هجر تو زان رنج ستم نیست مرا

کز دولت عشق هیچ کم نیست مرا

با وصل تو هم سخت نمی گیرم از آنک

از عشق تو پروای تو هم نیست مرا

عشق تو زعالم اختیار است مرا

وز بادهٔ دیگران خمار است مرا

تا جان دارم بندگی ات خواهم کرد

با ردّ و قبول تو چه کار است مرا

نام تو برم کار مرا ساز آید

یاد تو کنم عمر شده باز آید

هرگه که حدیث عشق گویم با خود

با من در و دیوار به آواز آید

در عشق تو گرچه هست دلداری‌ها

من مست نیم تا بکنم زاری‌ها

یا رب تو مرا مست شرابی گردان

کز بهر وجود اوست هشیاری‌ها

تا با خودم از عشق خبر نیست مرا

جز بر در دل هیچ گذر نیست مرا

چون من به میان نیم تویی حاصل من

جز من به تو مانعی دگر نیست مرا

تا بر سر کوی عشق شد منزل ما

فریاد برآمد از نهاد دل ما

در جستن خاک عشق از بس که شدیم

خون شد دل ما و حل نشد مشکل ما

داری سر آنک عشق بازی با ما

ببُری زهمه خلق و بسازی با ما

کار دو جهان در سر کار تو کنیم

گر شرط کنی که کژ نبازی با ما

از عشق توم جان و دل و دیده خراب

وز آتش هجر تو شدم همچو کباب

با دشمن و با دوست نه صلح است و نه جنگ

گاهم زند این طعنه و گاه آن به ضراب

گر بر سر آنی که روی راه صواب

این راه دروغ نیست خود را دریاب

تا درخور و خوابی تو دم از عشق مزن

در عشق نه خور گنجد البته نه خواب

ای خوش پسران که عقل مدهوش شماست

دل چاکر آن عارض گل پوش شماست

زر را چه محل که سر فدا باید کرد

آن را که سر سیم بناگوش شماست

ای دل چو غم عشق برای من و تُست

سر بر خط او نه که سزای من و تُست

تو چاشنی درد نداری ورنه

یک دم غم یار خون بهای من و تُست

عشق تو همه دینی و دنیاوی ماست

در عشق تو گر هیچ نداریم رواست

در عشق تو هر گدای سلطان باشد

سلطان که ندارد غم عشق تو گداست

هر چند که عشق سخت نیکوکار است

این است خلل که طبع بدکردار است

گر شهوت را تو عشق خوانی غلطی

از شهوت تا به عشق ره بسیار است