اصحاب طلب چون به صفایی برسند

خواهند کز آنجا به رضایی برسند

دست از سرو پای وانگیرند از ره

یا سر ننهند تا به جایی برسند

شک نیست از آنجا که طریق خرد است

برپای تو بند تو هم از دست خود است

.........................................

از حق همه نیکوست و نفس تو بد است

از بهر شناختن نکو کن خود را

زیرا که سزا نکو بود نیکو را

بس نادره رسمی است که در راه طلب

تا بی تو نگردی نشناسی او را

در درد اگر تو از دوا محرومی

اندیشه مکن تا تو چرا محرومی

آکندهٔ حشو شهوتی ای مسکین

زان است که از عشق خدا محرومی

خواهی که بود شاهدت ای مرد علیل

مانند سماعیل به نزدیک خلیل

گر شاهد را برای شهوت طلبی

سگ بر تو شرف دارد و شیطان تفضیل

اینجا که منم گر زمنی دور شوم

دانم به حقیقت همگی نور شوم

ور پای زنم بر سر هر ناز و هوس

در صحن جنان مصاحب حور شوم

در دست سری مدام شیخا پا بست

پا بر سر خود نه ار تو را دستی هست

دست از سر و از پای خودی باید شست

تا پایگه سروری آری تو به دست

با یار بگفتم به زبانی که مراست

کز آرزوی روی تو جانم برخاست

گفتا که قدم ز آرزو بیرون نه

کاین کار به آرزو نمی آید راست

گر نفس شود تمام مقهور از تو

عقلت گوید که چشم بد دور از تو

ور نجم هداش بر تو باشد باشی

آن بدر که خورشید برد نور از تو

چون آتش شهوت آبرویت را برد

در معرض هر بزرگ ماندی تو چو خرد

می کوش که باد نفس را خاک کنی

هر زنده که آن نکرد در عقبی مُرد

باید که اگر دلت زخود برگردد

گرد لب خشک دیدهٔ تر گردد

پا بر سر آرزو[ت] نه [تو] دو سه روز

تا کام دو عالمت میسّر گردد

ای دل چو بسوختی گذر از خامان

وز صحبت ناجنس میفشان دامان

فسق ارچه به جمله چیز زشت است ولی

لیکن زچه زشت تر زنیکو نامان

ای دل می وصل بی خمارت ندهند

بی زحمت دِی هیچ بهارت ندهند

گر با تو هوای سوزنی خواهد بود

گر عیسی مریمی که بارت ندهند

پا بر سر نفس خود نه و سرور باش

خرسندی خوی کن و توانگر می باش

خواهی که توانگران گدای تو شوند

در وقت سحر گدای آن در می باش

خواهی که شود دل مجاهد با تو

همرنگ شود فاسق و زاهد با تو

تو از سر شهوتی که داری برخیز

تا بنشیند هزار شاهد با تو

خواهی که نیفتی زفراقش به بلا

یاری بطلب کزو نمانی تو جدا

آن قدر یقین بدان که یارت نبود

آن کاو بود امروز نباشد فردا

دلدار طلب مکن که دلدار نماند

بی یار نشین که در جهان یار نماند

دامن درکش به گوشه ای خوش بنشین

انگار که در زمانه دیّار نماند

صد سال اگر در آتشم مَهل بود

با آتش سوزنده مرا سهل بود

با مردم نااهل مبادا صحبت

کز مرگ بتر صحبت نااهل بود

بوی دم مقبلان چو گل خوش باشد

بدبخت چو خار تیز و سرکش باشد

از صحبت گل خار زآتش برهد

وز صحبت خار گل در آتش باشد

هر چند چو خاک ره عَناکش باشی

ور باد جفای دَهر ناخوش باشی

زنهار زدست ناکسان آب حیات

بر لب مچکان گرچه در آتش باشی