بر درگه کبریا تو جز شاه نئی

دردا که تو خود طالب درگاه نئی

سرمایهٔ هرچ هست جز سرّ تو نیست

افسوس که از سرّ خود آگاه نئی

ای دل تو گر از غبار تن پاک شوی

تو روح مطهّری بر افلاک شوی

عرش است نشیمن تو شرمت ناید

کآیی و مقیم خطّهٔ خاک شوی

گر زانک شنیده ای زمردان دو سه پند

هر چیزی را به قدر آن چیز پسند

هستند سپند و مشک یک رنگ اما

پیداست مقام مشک و مقدار سپند

عمری به غلط سوخته خرمن بودم

در دوستی ات به کام دشمن بودم

چون چشم من از خاک درت روشن شد

دیدم به یقین حجاب من من بودم

گر نفس وجود خویشتن استردی

یکباره ازین گلخن تن جان بردی

پیش از مردن بمیر و جاوید بمان

ورنه پس از آن مرگ چو مردی مردی

ای دل به وصالش به تمنّا نرسی

تا در خاکی به اوج اعلا نرسی

تا سر بنیفکنی نباشی زنده

از لا چو بنگذری به الّا نرسی

تا بستهٔ جان و خستهٔ تن باشم

در دوستی ات به کام دشمن باشم

از خود چو برون شوم تو را می بینم

پس پرده میان من و تو من باشم

گر کافر از آن کسی که او دشمن تست

بنگر تو به کافری که اندر تن تُست

با کافر رومی تو خصومت چه کنی

چون کافر تو درون پیراهن تُست

ای دل چو به کوی وصل گشتی دمساز

در کوی خرابات خرد را درباز

یک بند مسلسل است بنیاد قدیم

آن هستی نفس تست او را در باز

سربازی کن اگر تو داری سر او

پا داری کن باز مگرد از درِ او

می دان به یقین که تاتوی باتو بود

ممکن نبود که باریابی برِ او

گر صید عدم شوی زخود رسته شوی

گر در صفت خویش روی بسته شوی

می دان که وجود تو حجاب ره تست

با خود منشین که هر زمان خسته شوی

تا بتوانی به طبع خود کار مکن

البته رفیق بد به خود یار مکن

دانی که رفیق بد که را می گویم

نفس تو به قول نفس تو کار مکن

این ره نبرد مگر به سر ناپاکی

شوخی، شنگی، قلندری، بی باکی

خاکت بر سر حدیث سر چند کنی

آنجا که هزار سر نیرزد خاکی

اسرار ورا اگر نهان خواهی کرد

خود را به ره عشق عیان خواهی کرد

دلدار بهای وصل جان خواهد جان

بسم الله اگر به ترک جان خواهی کرد

ره رَو اگر او زراه رَو آگه شد

آن کس که زخود برون شد او گمره شد

از پای توَست راه تو تا سر تو

سر زیر قدم درآر و ره کوته شد

گر دل نفسی از سر جان برخیزد

غمهای نشسته بی کران برخیزد

آن دم که تو با گناهِ خود بنشینی

با این همه غصّه از میان برخیزد

دل را نفسی زمهر تو نگزیرد

جز مهر تو جانم زجهان نپذیرد

من زنده بدان شدم که پیشت میرم

پیشم میراد آنک نه پیشت میرد

پروانگکی به پیش شمعی بپرید

در گوشهٔ شمع گوشهٔ یک تنه دید

جان داد به شکرانه در آن حجره خزید

بی جان دادن کسی به جانان نرسید

اندیشهٔ مرگت زچه بگداخت جگر

طبّ تو مزاج مرگ نشناخت مگر

انگار که نطفه ای نینداخت پدر

پندار که گلخنی نپرداخت قدَر

جهدی بکنم که دل زجان برگیرم

راه سرکوی دلستان برگیرم

چون پرده میان دل و دلدار منم

برخیزم و خود را زمیان برگیرم