تا در نرسد وعدهٔ هر کار که هست

سودت نکند یاری هر یار که هست

تقدیر به هر قضاءِ ناچار که هست

در خواب کند هر دل بیدار که هست

خوش باش که در ازل بپرداخته اند

نرد من و تو بی من و تو ساخته اند

بر نطع قضا به کعبتین تقدیر

نرد من و تو بی من و تو باخته اند

چون سرّ قدر طعمهٔ ابدال شود

آن جملهٔ قال و قیل پامال شود

هم مفتی شرع را جگرخون گردد

هم قاضی عقل را زبان لال شود

از قرب بعید شوق باید بودن

پیوسته ملازم تو شاید بودن

لکن به خلاف آنچ رفته است قلم

از دست من و تو برنیاید بودن

هر چند که عقل داری و دیده و هوش

ایمن مشو و به دیگران پرده بپوش

کانجا که قضا بر تو کمین بگشاید

نه دیده به کار آیدت آنجا و نه گوش

محکوم قضا که بنده خوانند او را

بر بالش شرع کی نشانند او را

گر چرخ به کام تو نگردد بمرنج

کاو نیز چنان رود که رانند او را

بر هرچ نهم دل که چنان خواهد بود

ایّامش از آن حال بگرداند زود

چون کار ز اختیار من بیرون شد

تدبیر من و عهد تو کی دارد سود

بر رهگذرم هزار جا دام نهی

گویی که بگیرمت اگر گام نهی

یک ذرّه جهان زحکم تو خالی نیست

حکمم تو کنی و عاصیم نام نهی

من خواهم راز آشکارا نکنم

والبته هر آنچ هست پیدا نکنم

آن تو همان است که گویی که مکن

چون مقدور است چون کنم تا نکنم

شمشیر فلک پاره کند جوشن‌ها

پیکان قضا تیره کند روشن‌ها

زنهار به مرگ دیگران شاد مشو

دودی است برآید ز همه روزن‌ها

چون دایرهٔ وجود من بنهادند

در مشورتم پیام بفرستادند

چون کار مرا قرار بی من دادند

دانم که مراد من درو بنهادند

از دیده دل من ارچه پرنورتر است

با دیده دل از آفت خود دورتر است

رنج از دل و دیده نیست از تقدیر است

دل معذور است و دیده معذورتر است

آنها که زاسرار سخن می گویند

و از علم ابد نو و کهن می گویند

بس بی خبرند جمله تقدیر خداست

در هر زه سُخن از سر و بُن می گویند

یک تن بنمای در جهان از زن و مرد

کاو از ستم زمانه خونابه نخورد

نیک و بد ما جمله به تقدیر خداست

با کار خدا هیچ نمی شاید کرد

حکمی که ازو چاره نباشد پرهیز

فرموده و امر کرده از وی بگریز

وانگه به میان امر و نهیش عاجز

درمانده جهانیان که کژدار و مریز

ای دل اگرت هست خرد راهنما

در هر سوری که آیدت بیش نما

ساکن شو و بر متپ که هرگز نشود

تدبیر من و تو دفع تقدیر خدا

قد کنت اقول لا ابالی بجفا

کردیم چنانک می بنوشم زوفا

الآن اذاصبّ من الحبّ صفا

ترسم که کدورتیش باشد زقفا

آن راهزنان که راه ناگه بزنند

ره بر دل مردمان آگه بزنند

راهی دورست و رهزنان بسیارند

می ترسم از آنک بر تو این ره بزنند

انعام تو هر گرسنه را می پرورد

هر تشنه زجوی فضلت آبی می خورد

دل در پی اومید تو شادی می کرد

هم بخت بد از امید نومیدم کرد

دم با که زنم کنون که همدم بنماند

دل ریش شد و امید مرهم بنماند

من خوش به امید وصل او می بودم

اکنون به چه خوش شوم که آن هم بنماند