اوحدالدین کرمانی
»
دیوان رباعیات
»
الباب الاول: فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة
»
شمارهٔ ۲۱۹ - القضا و القدر
بر رهگذرم هزار جا دام نهی
گویی که بگیرمت اگر گام نهی
یک ذرّه جهان زحکم تو خالی نیست
حکمم تو کنی و عاصیم نام نهی
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به استیصال و دشواری‌هایی که در زندگی با آنها مواجه است اشاره می‌کند. او احساس می‌کند که در هر جایی تحت نظر و کنترل است و گویی اگر قدمی بردارد، متوجه می‌شود که در معرض دام‌ها و تله‌ها قرار دارد. شاعر به نوعی از تأثیر و قدرت خداوند بر جهان سخن می‌گوید و این را یادآور می‌شود که هیچ گوشه‌ای از جهان خالی از حکم و اراده‌ی او نیست. در نهایت، شاعر خود را گناهکار و عاصی می‌داند و از سوی دیگر، به رحمت و بخشش خداوند امیدوار است.
هوش مصنوعی: در مسیر من هزاران تله و دام وجود دارد، با این حال تو به من می‌گویی که اگر قدم بگذاری، می‌گیرمت.
هوش مصنوعی: هیچ نقطه‌ای از جهان وجود ندارد که از فرمان تو خالی باشد؛ هرچند که من گناهکارم، اما نام مرا عاصی می‌گذاری.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.