از زلف تو صد هزار منزل

تا روی تو وسمه خطرناک

یاد لب تو در شب تاریک میکنم

اندیشه بین که باز چه باریک میکنم

ز نان و آب که اصل حیات آدمی اند

ملال گیرد چون بگذرد ز اندازه

کس چه داند که میانی و دهانی داری

گر نبندی کمر ای دلبر و لب نگشائی

ای صورت تو آیت زیبائی و خوشی

وی قامت تو غایت رعنائی و کشی

صورت نیافت عقل تو عقل مصوری

گر نقش جان ندید تو جان منقشی

طنز کنی هر زمان که از تو چه دارم

آه از آن شوخ دیدگان که تو داری

سوزی است مرا در دل اما نه چنان سوزی

سوزی که وجود من بر باد دهد روزی

جشن فرخنده نوروز جهان افروز است

هر دلی بر سپه نور طرب پیروز است

آفتاب ار به حمل آمد و بفروخت جهان

آفتابی که بجامی است جهان افروز است

پشت بر کار جهان آر، که راه این راه است

[...]

رو که میدان جهان میدان توست

گوی خوبی در خم چوکان توست

زمرد کردون و لعل آفتاب

در رکاب خلعت مرجان توست

لولوی و یاقوت را در بحر و کان

[...]

در دیدهٔ هرک توتیای تو بود

سلطانِ زمانه و گدای تو بود

البتّه کمالِ هیچ کس را نرسد

آنجا که جلالِ کبریای تو بود

کی عقل به سر حدِّ جمالِ تو رسد

بی جان به سراچهٔ وصالِ تو رسد

گر جملهٔ ذرّاتِ جهان دیده شود

ممکن نبود که در جمالِ تو رسد

انصاف ز اختلافِ ایامِ فرق

پیدا کردی به گفتِ حق را الحق

آنجا که کمالِ کبریای قدم است

توحیدِ من و تو کفر باشد مطلق

هر چند که روشنی فزاید خورشید

در دیدهٔ خفّاش نیاید خورشید

دل طاقتِ نورِ تو کجا دارد پس

آنجای که خفّاش نماید خورشید

این سودا را نمی‌توان کرد نهان

در کاسهٔ سر باشد و در کیسهٔ جان

اندر سر و سینه رو طلب کن اثرش

کاو را نتوان دید بدین دیده عیان

دل گفت که ای جانِ من آن زهره کِراست

کز خاکِ درِ تو توتیا یارد خواست

از ذات منزّهی و از عیب جدا

تو پاکی و بر تو « قُلْ هُوَ اللَّهُ » گُواست

در دایرهٔ وجود موجود تویی

مقصود نگویمت که معبود تویی

گر در غزلی نامِ خط و زلف برم

می‌دان که بهانه است، مقصود تویی

یاری که منزّه آمد از شبه و بدل

دریاب او را به علمِ ذوقی و عمل

کی ذاتِ مقدّسش نماید به تو روی

از فاوِ منِ والی و فی و هَلّ و بَل

مشغولِ هوا تو را کجا بشناسد

خود کیست که عقل از هوا بشناسد

این کار به بازوی تنِ خاکی نیست

هو نور[ر]ی باید که تو را بشناسد

آن را که دلش خانهٔ توحید بود

در کون و مکان طالبِ تجرید بود

وآن را که شب و روز بود بر درِ او

شبها همه قدر و روزها عید بود

پیدا و نهان و شادی و غم همه اوست

بنیاد وجودِ سست و محکم همه اوست

خواهی که چو خورشید ببینی او را

در بند زخود دیده و عالم همه اوست