جهان پهلوان با سه دخت گزین

برون شد ز گنبد برو پر ز چین

زدیو دژآگه شنیدم من این

که هرگز به خاکش مباد آفرین

کزین در فرو شو یکایک ببین

مگر تا همی گو ببینی چنین

چو آمد سوی پهلوان گزین

زدادار کردش بسی آفرین

ز زابل چو آیی بدین سرزمین

ببری سر دیو بی آفرین

که من سالیان تا در این دشت کین

بدین سان به تنها سپارم زمین

در این غار در شو شگفتی بین

که نالد ز گنج دلیران زمین

زگنج ار سخن راست گویی چنین

بدین کار کردی نکویی همین

همه هندوان را شگفت آمد این

که بیژن فروبست بر دیو زین

سزد گر برآید به چرخ برین

به شمشیر هندی بشوید زمین

ز ما باد بر پهلوان آفرین

دلیر و جهانگیر و پاکیزه دین

تن تیره رنگش بدان دشت کین

فتاده از او لعل گشته زمین

به نوشاد گفت ای شه بافرین

کجا باشد آن کرگدن در زمین

شه هندوان شاد دل گشت ازین

به ایرانیان کرد صدآفرین

به مردی کسی پشت من بر زمین

نیارد به میدان و هنگام کین

چو بفکنده شد حلقه در چین به چین

به بند اندر افتاد دخت گزین

به اروند گفت ای برادر ببین

نیاید بدین سان گوی بر زمین

چو رخشنده شد تیغ گردان کین

ز جا اندرآمد تو گفتی زمین

بپیچید گرزم میانش به کین

گرفت و ربودش بزد برزمین

وز آن پس همه برکمین زمین

همه مرز بینی چو دریای چین