تا چند ز غایت بی‌دینی

خشت کتبش بر هم چینی؟

این دغل دوستان که می بینی

مگسان اند گرد شیرینی

تا چند ز غایت بی دینی

خشت کتبش بر هم چینی

این که در پهلوی چپ می بینی

به اگر پهلو از او در چینی

از سادگی و سلیمی و مسکینی

وز سرکشی و تکبر و خودبینی

دل بردی و در کمین دینی

با عاشق خود چرا چنینی

پر خون دل و دیده از تو تا کی

تا چند تو خصم آن و اینی

دل بردی و عقل و دین ربودی

[...]

تو کاتش از نقاب ما نه بینی

عدم از بیم بر هستی گزینی

اگر صد سال در آتش نشینی

به طبعت یک شرر گرمی نبینی

من کیستم درین دشت، آوارهٔ حزینی

صدخار رفته در پا، از هر گل زمینی

از شوق سجده کردن بر آستانهٔ دوست

هر عضو از تن من، چون گل شود جبینی

غافل نیم ز یادت، خاموش اگر نشینم

[...]

کاسهٔ ما ز سفال است، خوش این مسکینی

پنجهٔ ما نبود شانهٔ موی چینی

راه شد بسته به حرفش، که به هم چسبیده‌ست

دو لب او چو زبان قلم از شیرینی

نامه را کاغذ ابری کنم از موج سرشک

[...]

وقوفی دارم از باریک بینی

رگ سنگش نگویم، موی چینی

ز شوق بزم او از پیش بینی

کند مژگان خود را موی چینی

به خود می پیچد از گوشه نشینی

چو تار زلف خوبان، موی چینی

ز غم آسوده ام دارد حزینی

نمی افتد گره بر موی چینی

پردهٔ گوشش از سخن چینی

پاره شد بس که دید سنگینی

گردد از بس صفا و رنگینی

روح فغفور، گرد هر چینی

خودآرا را برابر می کند با خاک خودبینی

حنای شهپر پرواز طاوس است رنگینی

قناعت با سفال خویش کن کز ظاهرآرایی

شود آب گوارا ناگوار از کاسه چینی

سپهر سفله بر شیرین زبانان تنگ می گیرد

[...]

از خودی چشم بپوشان اگر اهل دینی

که خدابین نشود دیده هر خودبینی

در سرانجام سفر باش که از سنگ مزار

خیمه بیرون زده خوش قافله سنگینی

سازد از سینه پرجوش جهان را خوشوقت

[...]

اگر یک جو شکست افتد به چینی

عشیران را ازو خرمن ببینی

هر نیک و بدی که می‌کنی، می‌بینی

پیوسته گل تلافی‌اش می‌چینی

صد صور دمیدند و نگشتی آگاه

نشنیده کسی خواب به این سنگینی