ور از رزمگه کاهل آیند پیش

بود حمله‌هاشان نه بر جای خویش

چو پیل دونده یکی گاو میش

همی تاخت خیلی در افکنده پیش

چنان پیکری را نهادند پیش

پرستیدنش ره گرفتند و کیش

نگر نیک و بد تا چه کردی ز پیش

بیابی همان باز پاداش خویش

ز هر تحفه چندانش آورد پیش

که هم چین شدش خوار و هم گنج خویش

قبا و کلاه گهربفت خویش

دگر هدیه هر چیز در گنج بیش

به بزم و به خوان هم بدان رسم پیش

همی زیست در ره چو در شهر خویش

برون از در کوشک از جای خویش

چو نزدیک شد رفت ده گام پیش

نهاد اندر آوردگه پای پیش

سپه را فرو داشت بر جای خویش

گرفتش دم اسپ و از جای خویش

برآورد و بنداخت سی گام پیش

سپهدار گفت ای بد زشت کیش

خوی بد چنین آورد کار پیش

بر او سام بر کتف کوبال خویش

زره از پس و گرز و خفتانش پیش

می و یوز خلعت ز بالای خویش

فرستادم اینک به آیین به پیش

سر مه چو آمد نریمانش پیش

بسی هدیه بخشیدش از گنج خویش

شما را شرم باد از کردهٔ خویش

وزین کشته یلان افتاده در پیش

اگر فرزانه‌ای نیکو بیندیش

که روز آید ترا گفتار من پیش

شده نالان و گریان بر تن خویش

فگنده سر چو بوتیمار در پیش

اگر بر تن کنی پیرایهٔ خویش

چنین باشی که من گفتم و زین بیش

چنان مردی که باشد خوار و درویش

ز ناگاهان یکی گنج آیدش پیش

اگر تو بخردی با دل بیندیش

ببین تا کام چه ننگ آورد پیش