مگرد از کشتن خسرو پریشان

ببین یک یک همه احوال پیشان

سر مپیچ از رضای درویشان

که سرافراز عالمند ایشان

سخن را مابقی اینست کایشان

نباشند این زمان خاطر پریشان

نه زهد آمد مرا مانع ز بزم عشرت اندیشان

غم خود دور میدارم ز بیم عشرت ایشان

بجایی کاطلس شاهان نشاید فرش ره حاشا

که راه قرب یابد دلق گرد آلود درویشان

خوشا ایام وصل مهرکیشان

کجا رفتند ایشان ، یاد از ایشان

در دایره ی فلک درست اندیشان

دیدند شکسته کاسه ی درویشان

یعنی که نباشد از شکستی خالی

ور خود به فلک رسیده باشند ایشان

در دایره ی فلک درست اندیشان

دیدند شکسته کاسه ی درویشان

چو زندان دخمهٔ زردشت کیشان

کهن سردابهٔ دیر کشیشان

چو دارم نسبتی من هم به ایشان

نمودم یاد آن جمع پریشان

مپرس از دوری من حال خویشان

خبر دارم من از احوال ایشان

چو دیدم حال آن جمع پریشان

کشیدم این گهر در گوش ایشان

فراوان جانور را دل پریشان

که زیر خا ک بوده جای ایشان

همان بهتر که بی دیدار خویشان

نبیند چشم پر خون جای ایشان

به خوبی بر همه با ماه خویشان

به مغزش چون در آید بوی ایشان

خواهد دل خسته ی پریشان

انگشتر زینهار از ایشان

یا رب، به نشید سینه ریشان

یا رب به نیاز مهرکیشان

خانه سوز دل غم اندیشان

نمک سینهٔ جگرریشان

نشنوند از تو پند گر ایشان

چون سیه دل حدیث درویشان

همه بودندش از وفاکیشان

لیک سلطان غزنوی زیشان

گفت با من یکی ز درویشان

که: چو پرسند حرفی از ایشان