که صد طوفان اگر از جای خیزد

ز هم شیرازه ی آن را نریزد

مرا صد آه یکبار از دل صد چاک می خیزد

به قدر شق سیاهی از زبان خامه می ریزد

صفای ظاهر از دل کی زداید زنگ باطن را؟

همان دود از نهاد شمع کافوری سیه خیزد

به تردستی زبان خصم را کوتاه کن از خود

[...]

غبار تیره بختی از دهان شکوه می خیزد

به قدر شق سیاهی از زبان خامه می ریزد

بر آن عاشق سرشک شمع آب زندگی گردد

که چون پروانه بیباک از آتش نپرهیزد

همان سرگشته چون موج سرایم در بیابانها

[...]

ز بس گفتار من از دل غبارآلود می‌خیزد

چو بردارم قلم خط غبار از کلک من ریزد!

به تمکینی ز جای خویش آن طناز می‌خیزد

که می‌لرزد عرق بر چهره‌اش اما نمی‌ریزد

چو بر قانون دریا زخمه ریزد

ازو طوفان صوت تازه خیزد

ز هم چون در شکستن شیشه ریزد

صدای پنجگاه ذکر خیزد

دایم ز دلم نوای ماتم خیزد

پرویزن چرخ بر سرم غم بیزد

با تنگدلی خوشم که گر خنده کنم

اجزای دلم چو غنچه از هم ریزد

ز چشم بد، کس اینجا چون گریزد؟

که از آتش سپندش سبزه خیزد

به آبش، آب زمزم چون ستیزد؟

که این از چشمه، آن از چاه خیزد

به پانصد کس خود از جابر نخیزد

چه جای آنکه کس با او ستیزد

که عاشق گرچه با جانان ستیزد

کجا آن زهره تا خونش بریزد

با دل خسته، چو بیرحمی او بستیزد

اثر ناله بهمراهی دل برخیزد

رم چنان داده ز هم عشق سراپای مرا

که بخون جگرم رنگ نمی آمیزد

شکر از زهر کجا صرفه تواند بردن؟

[...]

خانه تن، چو بسیل اجل از هم ریزد

خبر مرگ تو گردیست کز آن برخیزد

تو شمشیر حقی هر کس ز غفلت با تو بستیزد

همان د رکاسه ی سر خون او را گردنش ریزد

به ‌هرجا در رسد آوازهٔ ‌کوس ظفر جنگت

همه‌گر شیر باشد زهره‌اش چون‌آب می‌ریزد

غبار موکبت هرجا نماید غارت آهنگی

[...]

چو از جا، هول رستاخیز خیزد

رخ از شرمندگیها، رنگ ریزد

تا ز شرک و دویی نپرهیزد

کی پراکندگی ز دل خیزد؟

همه از پیش دیده برخیزد

قامت او قیامت انگیزد

نور و ذوالنّور، وحدت انگیزد

فعل و فاعل به هم در آمیزد

کس ز زن،غیر دیو نگریزد

کس بزن غیر دیو نستیزد