ز نادان، عاقل آن به کو گریزد

که از او جز سیه رویی نخیزد

لبت که برگ گل تر به باده آمیزد

دگر عجب که مسیحا ز باده پرهیزد

به عشوه نرگس شوخت به طرفة العینی

هزار فتنه ز هر گوشه ای برانگیزد

دلم ضعیف و می تندوش مگر ساقی

[...]

دلت سوزد زغم کاین گریه خیزد

کسی بی سوز دل چون اشک ریزد

شاه باید که لشکر انگیزد

در سواری چو گرد برخیزد

این آب که شعلهٔ‌وش ز جا می‌خیزد

وز میل به ذیل باد می‌آویزد

ماناست به اشگ محتشم کز تف دل

می‌جوشد و از درون برون می‌ریزد

به بالین تو آن عیسی نفس می‌آید ای میلی

که از شوق قدومش، مرده صدساله برخیزد

بلی صیاد چندان دانه ریزد

که مرغ از صیدگاهی برنخیزد

حجاب عشق اگر از پیش خیزد

به مردی کاب مردان را بریزد

گر سنگ ملامت به دلم نستیزد

از هر سر مو چشمهٔ آز انگیزد

ریزد می از آن سیه که بشکست ولی

گر نشکند این شیشه می اش می ریزد

چو حرف مدح تو کلکم بلوح انشی زد

دوید بر در جان لفظ و بانگ معنی زد

رسید مژده بروح از هوای خدمت تو

که خیمه درچمن صورت هیولی زد

زمکتب تو ضمیر که کسب دانش کرد

[...]

هر آن محنت که عشق از وی گریزد

بفرما تا بجانم بر ستیزد

کسی را کز زبان این نغمه خیزد

اگر من خون بریزم عشق ریزد

جوان مرد آنکه با مردان ستیزد

بجز ننگ از نبرد زن چه خیزد

عرق چون از رخش در بوته ریزد

گل تر از میان شعله خیزد

اگر قهرش بکین بحر خیزد

در آغوش صدف دریا گریزد

بشست و شوی خود چون سبزه خیزد

بسر از طاس نرگس آبریزد

خروشان نهر چون در حوض ریزد

نهنگی دان که با دریا ستیزد

به دریا باد قهرش گر ستیزد

غبار از کوچه های موج خیزد

به دعوی خصم اگر با من ستیزد

بجز افتادگی از من چه خیزد

چو تب فصاد را از مغز خیزد

به دست خویش، خون خویش ریزد