از کلیم آنکه او بپرهیزد

به گلیم تو کی فرو خیزد؟

باز فرمان رسد که: برخیزد

تن به جان، جان بتن درآویزد

کسیکه اهل خرد باشد آن سزد از وی

که همچو روغن از آب از شراب بگریزد

ور اتفاق فتد ساعتیش با احباب

که بی حجاب به بنت العنب در آویزد

اگر ضعیف شرابست اندکی نوشد

[...]

عشق در هر که شوق انگیزد

خون دل از دو دیده اش ریزد

عشق هر جا که آتش انگیزد

بیگنه خون عاشقان ریزد

سه در سه عداوت انگیزد

چاردر چار با هم آمیزد

نقل و تحویل حاجت انگیزد

نانشسته چگونه برخیزد

حق و باطل بهم نیامیزد

سایه از آفتاب بگریزد

ز اهل سنت چو دیو بگریزد

همه با دیو مردم آمیزد

گر خیال زمانه برخیزد

ازلت با ابد درآمیزد

آن فتنه چو برخیزد صد فتنه برانگیزد

وان لحظه که بنشیند بس شور (بپا خیزد)

از خاک سر کویش خالی نشود جانم

گر خون من مسکین با خاک برآمیزد

ای ساقی آتش روی آن آب چو آتش ده

[...]

زان آب کزو آتش عشرت خیزد

در ده قدحی که عقل ازو بگریزد

از باده هر آنکسی که پرهیز کند

پرهیز ازو کزو نمی پرهیزد

با لعل تو آب آب حیوان ریزد

از شکّر شیرین تو شورانگیزد

اشکم که روان می شود از چشمه ی چشم

آبیست که از آتش دل می ریزد

گفتی که کسی که فتنه می انگیزد

خواجوست که آبروی خود می ریزد

ای خواجه درین محفل اگر فتنه منم

تو خوش بنشین که فتنه بر می خیزد

گر وقت سحر، بادی از کوی تو برخیزد

هر جا که دلی باشد در دامنش آویزد

آن شعله که دل سوزد، از مهر تو افروزد

وان باد که جان بخشد، از زلف تو برخیزد

هر دل که برد چشمت، در دست غم اندازد

[...]

هر لحظه ز من ناله نو می‌خیزد

پیری ز تنم خرابه‌ای انگیزد

پوسیده شدست خانه آب و گلم

هر جه که نهم دست فرو می‌ریزد

... م که همیشه آب خود می‌ریزد

افتاده ز پا، وز آن نمی‌پرهیزد

بر پای کنش به دست خویش از سر لطف

ای یار، که از دست تو برمی‌خیزد

از آن خورشید زر بر خاک ریزد

که از خاک بدخشان لعل خیزد

تنم چون خاک اگر در خاک ریزد

ز کوی دوست گردم برنخیزد

قدم خم شد، ز قد خم چه خیزد؟

قدح چون خم شود آبش بریزد