شنیدم که نشنید پند وزیر

سوی روم شد پادشاه «‌اپیر»

نگر تا به پاسخ چه گفت آن دلیر:

که گر من شوم بر بداندیش چیر

از پس گوری شد و افکند تیری اردشیر

تیر بگذشت از شکمب گور و آوردش به زیر

هم کنون ز ایرانیان بی گنه جمعی کثیر

مانده‌اند اندرکف بیگانگان زار و اسیر

خود سر قاجار سر ببریده بود زان دار و گیر

نیز فرزند و کسانش زان میان گشتند اسیر

فخر ایران و فراهان خواجه بوالقاسم وزیر

آنکه کلکش وحشیان رارام کردی با صفیر

میر نام آور تقی خان آن وزیر بی‌نظیر

کش اتابک شد لقب زان‌پس که بد میرکبیر

تنگ و تاریک و سهمناک و قعیر

در و دیوارها سیاه چو قیر

سوی سرچشمه‌ ره گرفت فقیر

خونیانش گرفته در دم تیر

نه سیه نه کبود، رنگ حریر

چون کنار افق سحرگه تیر

ناشده گرم خواب‌، چشم حقیر

باز برشد زکام خفته نفیر

چون همی شد سوال‌ها تکریر

مردک از شرم سر فکند به زیر

وان که ‌ازچون تو خانمی ‌شد سیر

دل به یاری دگر نبندد دیر

زن دلریش بی‌نوای فقیر

گشت هم‌شادمان و هم دلگیر

بجز از چند تن امیر و وزیر

باقی خلق مفلسند و فقیر

عمل هضم دد! به معدهٔ میر

شیر سازی کند از این نخجیر

چیست موجب که این گروه اسیر

در میانشان نه کامل است و نه پیر

ناگه اندر میان آن تقریر

دید استاد بسته مرغی پیر

قصه کوته چو دید شخص امیر

در مجلتا گواهی من پیر

قاضی جیره‌خوار بی‌تدبیر

کاو شهادت دهد به ضد امیر