چو آواز شنگل برستم رسید

ز لشکر نگه کرد و او را بدید

همه میمنه پاک بر هم درید

بسی ترگ و سر بد که تن را ندید

چو گفتار ساوه برستم رسید

بزد دست و گرز گران برکشید

برآشفت چون ترگ رستم بدید

خروشی چو شیر ژیان برکشید

ز نزدیک چون ترگ رستم بدید

یکی باد سرد از جگر برکشید

ز بس گرد کز رزمگه بردمید

چنان شد که کس روی هامون ندید

چو گودرز باران الماس دید

ز تیمار رستم دلش بردمید

چو آمد بنزدیک پیل سپید

شد آن شاه چین از روان ناامید

وزان جایگه سوی لشکر کشید

چو جعد دو زلف شب آمد پدید

فریبرز نزدیک خسرو رسید

زمین را ببوسید کو را بدید

ز پرمایگان شاه پاسخ شنید

ز لشکر زبان‌آوری برگزید

چو این بند بد را سر آمد کلید

فریبرز نزدیک رستم رسید

وزان جایگه لشکر اندر کشید

بیک منزلی بر یکی شهر دید

بخوان چنان شهریار پلید

نبودی جز از کودک نارسید

بیک جای زین بیش لشکر ندید

نه از موبد سالخورده شنید

به پیگار او گیو چون بنگرید

سر طوس نوذر نگونسار دید

چو آواز رستم بگردان رسید

تهمتن یلان را پیاده بدید

بزد تیغ و بند کمندش برید

بجای آمد آن بند بد را کلید

چو شیده بر و یال رستم بدید

یکی باد سرد از جگر برکشید

بگرسیوز اندر یکی بنگرید

کز ایران چه دیدیم و خواهیم دید