تو مگو هیچ در میانه فضول

راندهٔ او به دیده کن تو قبول

آدمی زادهٔ ظلوم جهول

فضل حق را همی زند به فضول

تا کند توبهٔ تو جمله قبول

تا نگردی دگر به گرد فضول

آن زمان کز خدای نزد رسول

حکم من ذاالذی نمود نزول

کای سرافراز، وی گزیده رسول

اینقدر زود کن ز قیس قبول

صورتی را که بود اهل قبول

کردش از صورت طلب مشغول

سائل او بود و من ورا مسؤول

هر دو همواره حامل و محمول

انس با وی گرفته روح رسول

زانکه بُد فارغ از طریق فضول

تخته شسته ز بهر شرع رسول

از الف با و تای عقل فضول

گشت حاصل هرآنچه او مسؤول

نام کُل بر دلش نهاد رسول

تو بدین ترّهات و هزل و فضول

مر علی را همی کنی معزول

شرم او را خدای کرده قبول

شده خشنود ازو خدا و رسول

آن ز فضل آفت سرای فضول

آن علمدار و علم‌دار رسول

درِ خیبر بکند شوب بتول

درِ دین را بدو سپرد رسول

که شنیدیم ما ز قول رسول

که بگفت این سخن به شوی بتول

میر چون در نماز شد مشغول

آن سرافراز مرد جفت بتول

حرمت دین و خاندان رسول

جمله برداشته ز جهل و فضول

هر دو بودند وارثانِ رسول

علمشان کرده بُد رسول قبول

آن به حجّت چراغ دین رسول

وین به نسبت جمال آل بتول

تو به بیهوده گشته‌ای مشغول

پیش ما ور به جای فضل فضول