بر کفم نه ساغر و یکدم خموش

کاندرونم همچو دیگ آمد به جوش

هر دو دانشمند اما درد نوش

نه چو دیگر فاسقان طاعت فروش

جهان گر برآید چو دریا بجوش

کسی با تو نه پای دارد نه توش

ولی در هنر کسب کردن بکوش

به صاحب هنر ده دل و چشم و گوش

ز بیم عقوبت به خدمت مکوش

نکرده گنه روی تهمت مپوش

چو شیرین دهد از حرارت مجوش

وگر تلخ دادت برغبت بنوش

به کس باز منمای و بر خود بپوش

که عیب آوران چشم دارند و گوش

یکی کژدم از موزه تیز موش

همی زد برو نیش و می کرد نوش

تو گردانی و گر ندانی خموش

چو فرمان دهد هر چه گوید بکوش

به دفع مرادی که دارد بکوش

وگر می توانی خلل باز پوش

به وسع توانایی و تاب و توش

دمادم به خدمت زیادت بکوش

وگر عیب بینی در ایشان بپوش

به شه عیبشان باز گردد، خموش

بخشنودی از هر زبانی نیوش

به جد باش در حق گزاری بکوش

مَهِل جرعه در جام و پاکیزه نوش

فراوان نشستن به مجلس مکوش

در اخلاق و آداب خدمت بکوش

به عزم و به حزم و به عقل و به هوش

و گر با تو نبود حدیثش خموش

ز روی ادب در جوابش مکوش

وگر زانک ناچار باشد بکوش

همیشه زبان و دل و چشم و گوش

دلی چون محیطت بباید بکوش

درآید بدار و برآید بجوش

چو کردی بر آن خشم او چشم پوش

برآید ز نومیدی اندر خروش

چو آغاز فرموده باشد بکوش

که تا جان و تن کرده باشی دو گوش