ببزم قرب چو دیدم میانهٔ من و دوست

حجاب و پرده و حائل تصور من و اوست

ز جای جستم و خود را فدای او کردم

که تا نماند کسی در مقام الا دوست

مر اینسخن نپذیرد جز آنکه گوش دلش

[...]

در خوش چو بر مغز رسیدم از پوست

گفتم بود این مقام جای من و دوست

چون نیک نظر نمودم از دیدهٔ دل

دیدم بمیان منی نباشد همه اوست

بهر آنکس کز دل و جان دوست جوست

خواست کارد مغز را بیرون ز پوست

گفت هرکس را منم مولا و دوست

ابن عم من علی مولای اوست

اگرچه مرا جسم و جانمست اوست

ولی هرچه باشد فزونتر نکوست

کانچه که خواهد همه در نوع اوست

پس شود از صدق و صفا نوع دوست

عشق تو شایستهٔ آن رنگ و بوست

حسن گل اندر خور این های و هوست

ولی همچو گل هر که خوشرنگ و بوست

به صورت نکوی و به سیرت نکوست:

پس از سی سال رنج و آزمایش

که دادم امتیاز مغز از پوست

مرا بی شک یقین گردید حاصل

که صد دشمن، نمی ارزد به یک دوست

وقت سحر، به آینه‌ای گفت شانه‌ای

کاوخ! فلک چه کجرو و گیتی چه تندخوست

ما را زمانه رَنجکِش و تیره روز کرد

خُرَم کسیکه همچو تواَش طالعی نکوست

هرگز تو بارِ زحمتِ مردم نمی‌کشی

[...]

صبحدم، تازه گلی خودبین گفت

کاز چه خاک سیهم در پهلوست

خاک خندید که منظوری هست

خیره با هم ننشستیم، ای دوست

مقصد این ره ناپیدا را

[...]

به که ما با یکدگر باشیم دوست

پارگی خرد است و امید رفوست

گفت از ما با تو هر کس گشت دوست

تو بدست دوستی، کندیش پوست

شکستیمش که جان مغزست و تن پوست

کسی کاین رمز داند، اوستاد اوست

در تکاپوییم ما در راه دوست

کارفرما او و کارآگاه اوست

در آن حال، دانی که نیکی نکوست

که بینی تو مغزی و رفتست پوست

با مسافر، دزد چون گردید دوست

زاد و برگ آن مسافر زان اوست

تو شدی دمساز با پیوند و دوست

چرخ، روزی صد ره از من کند پوست

میکند از ما به جور و ظلم، پوست

خواجه مهمانست، صاحبخانه اوست

چه سود از انزوا و ظلمت، ایدوست

بلندی خواه را، پستی نه نیکوست

برو به لابه کرد از عجز، کایدوست

ز من چیزی نیابی، جز پر و پوست