یکی ظاهر که باطن از ظهورست

یکی باطن که ظاهر تر ز نورست

همی هرچه از کمال اصل دورست

ازو طبع حقیقت بین نفورست

چه ظاهر آنکه از باطن ظهورست

چه باطن آنکه ظاهر تر ز نورست

جمال روی ما حور و قصورست

جمال جان آدم پر ز نورست

همه جنّات پر حور و قصورست

زمین و آسمانم غرق نورست

حقیقت جوهر قرآن ز نورست

که مؤمن دائماً زو با حضورست

ز نور او همه آفاق نورست

ولی بدبخت از این اسرار دورست

تمامت ذرّه اینجا غرق نورست

بَرِ معشوق جان اینجا حضورست

سخن این بار از درد حضورست

از آن هر حرف گوئی جمله نورست

هزاران نقش خاک اینجا ظهورست

حقیقت جان در آن اعیان نورست

روزگار عصیر انگورست

خم ازو مست و خیک، مخمورست

خیز تا سوی باغ بشتابیم

کز می و میوه اندرو سورست

نور دین ای که در افاق جهان

خاطر تو به هنر مشهورست

نظم پاکت شکر موزونست

لفظ عذبت کَهَر منثورست

نرگس از فضلۀ جام لطفت

[...]

نور دین ای که در فنون هنر

فضل تو همچو نور مشهور ست

جزوی از سر گذشت خامۀ تست

هر چه اندر کتاب مسطور ست

با عروسان خاطرت ما را

[...]

مشو در بند او کز مهر دورست

نمی‌خواهد ترا، آخر نه زورست

دل بی‌علم چشم بی‌نورست

مرد نادان ز مردمی دورست

آنکه مدح تو گفت مجبورست

وآنکه قدح تو کرد معذورست

مرد معنی ازین میان دورست

به حجاب خمول مستورست

حقه خالی و بوالعجب عورست

جرم او نیست، دیده‌ها کورست

چون چشم خوشت نرگس اگر رنجورست

داند همه کس که این ازان بس دورست

بیماری چشم تو و نرگس هیهات

نرگس یرقان دارد و او مخمورست

راحت ز طبیعت جهان مهجورست

ره سوی مراد عاقلان بس دورست

خوشتر ز عسل مخواه و شیرینتر از او

او نیز چو بنگری قی زنبورست