زمانه زنو یافت فر بهی

چو از پور مرجانه آمد تهی

به هاشم نژادان بداد آگهی

که شد از بداندیش گیتی تهی

زکارش به مصعب رسید آگهی

که درکوفه مختار با فرهی

به مختار فرخ رسید آگهی

که ای زیور و زیب گاه مهی

همانا بدو از سروش آگهی

بیامد که کاخ از تو آید تهی

دهم جان به تو ای سپهر مهی

به مهرت کنم خرقه ی تن تهی

چون سر آمد هر یکی را دولت شاهنشهی

شد پریشان هر سری را افسر و فر و بهی

گشت خالی مسند مولایی و تخت و شهی

جان جانان دل به دلبر آشنا شد وانگهی

اوصاف خدا از تو هویداست کماهی

علم تو محیط است به معلوم الهی

ذاتت متعالی صفتت نامتناهی

سر تا قدمت آینهٔ طلعت شاهی

چو شه بر اندام اوست قبای فرماندهی

چو جم در انگشت اوست خاتم فر و بهی

بر زده بر بام چرخ رایت عز و مهی

همت والاش را وهم کند کوتهی

نیم من نائیم روح آلهی

دمد در نای خودخواهی نخواهی

نشاید گفت این نطقست واهی

نه بالله نیست جز نطق آلهی

دلست آئینه غیب الهی

درو پیداست هر صورت که خواهی

حقایق راست کنز لا تناهی

معارف راست تنزیل الهی

بشست عشق نفتاد ایچ ماهی

بجز دل کش بود شست الهی

ازین در سیر اسمای الهی

توانی کرد ای رهرو کماهی

شود موصوف اوصاف الهی

برد پی بر کمال حق کماهی

که اهریمنانند او را رهی

ز نور و فروغ است جانش تهی

نگه داشتند آن سریر مهی

که گاه مهی بد زشاهان تهی

گرفتم به نیروی شاهنشهی

مرا گشت فرمان و تخت مهی

چو آمد به نزدیک او اگهی

که گاه مهی شد زشاهان تهی