بزد آنچنان بر رگ گردنش

که سر رفت از یاد تاری تنش

زگرمی خور تفته شد جوشنش

همی سوخت ازآن توان تنش

شهی پر جبریل پیراهنش

به پاکی پر از روح قدسی تنش

سرافیل با صور نوبت زنش

گذشته ز عرش برین گردنش

بزد نیزه را بر بر جوشنش

سبک برگرفت از برتوسنش

برآورد دامان پیراهنش

که خون بسترد از رخ روشنش

فرو ریخت خون بر برو جوشنش

چو شام به غم گشت روشن تنش

روان گشت برخاک، خون تنش

چو فواره از حلقه ی جوشنش

زدرع و ز خفتان و پیراهنش

نهشتند یکباره اندر تنش

یکی خفر می برد پیراهنش

که اسحاق بد نام و ابرص تنش

نه رختش به پیکر، نه سر در تنش

غبار زمین گشته پیراهنش

ندانم چسان می سرایم منش

که دارد زبان بیم از گفتنش

که جایی نمانده درست ازتنش

زبس زخم کاری که بوسه منش

غلامان گرفتند پیرامنش

که بندند بازوی شیر افکنش

به پاسخ بزد تیغ برگردنش

بدان سان که سردور گشت از تنش

بزرگان گرفتند پیرامنش

غلامان دوان در بر توسنش

برآمد زغیرت به روشن تنش

سر موی از حلقه ی جوشنش

بدانست کز نیکویی بدمنش

شود دوست با نیکی آرد کنش

به گفت این وزد تیغ برگردنش

تو گفتی نبود است سر در تنش

چشان گرمی آتش و آهنش

به سوزنده دوزخ بسوزان تنش