بزرگان کشورش با دست بند

کشیدند بر پیش کاخ بلند

بگفت و یکی پر ز بازو بکند

فگند و به پرواز بر شد بلند

نشاندندش آنگه بر اسپ سمند

به گرد اندرش چاکران نیز چند

بفرمود کین را چنین ارجمند

بدارید کز دم نیابد گزند

چنین گفت اغریرث هوشمند

که گر بارمان را رسد زین گزند

ازیشان ترا دل شود دردمند

بسی بر سپاه تو آید گزند

شما دل مدارید بس مستمند

که باید چنین بد ز چرخ بلند

چنان لشکری را گرفته به بند

بیاورد با شهریار بلند

برفتند بیدار تا هیرمند

ابا تیغ و با گرز و بخت بلند

دو لشکر کشیدند بر هیرمند

به دینارشان پای کردم به بند

چه جویی از این تیره خاک نژند

که هم بازگرداندت مستمند

سزد گر نیاید به جانشان گزند

سپاری همیدون به من شان ببند

اگر بیند اغریرث هوشمند

مر این بستگان را گشاید ز بند

به شهر اندر آوردشان ارجمند

بیاراست ایوانهای بلند

ز تخم فریدون بجستند چند

یکی شاه، زیبای تخت بلند

یکی باره باید چو کوه بلند

چنان چون من آرم به خم کمند

بینداخت رستم کیانی کمند

سر ابرش آورد ناگه ببند

چنان گشت ابرش که هر شب سپند

همی سوختندش ز بیم گزند

قلون دید دیوی بجسته ز بند

به دست اندرون گرز و برزین کمند

ز زاولستان تا بدریای سند

نوشتیم عهدی ترا بر پرند