این گونه به نیستی که من خرسندم

چندین چه دهی ز بهر هستی پندم

روزی که به تیغ نیستی بکشندم

گریندهٔ من کیست بر آن می‌خندم

آنم که دل از کون و مکان برکندم

وز خوان جهان به لقمه‌ای خرسندم

این گونه به نیستی که من خرسندم

چندین چه دهی ز بهر هستی پندم

روزی که به تیغ نیستی بکشندم

گریندهٔ من کیست بر آن می‌خندم

ای ساربان زمانی بار سفر مبندم

کاین تشنه کشتگان را چون ناقه پای بندم

ور باشد از اعادی هرگام صد گزندم

من ترک مهر اینان برخود نمی پسندم

ز ذلّ بندگی کن سر بلندم

رهایی ده ز قید چون و چندم

تذرو باغ توام، دل به شاخ سرو که بندم

شکنج دام تو خوش تر، ز شاخسار بلندم

من آن تذرو خموشم، که در فضای گلستان

ز بهر قامت سروی، اسیر حلقه و بندم

چرا خمیده و افتاده چون کمند و کمانم

[...]

رخش چگونه نبوسم که هست دلبندم

به دیدن رخ او در زمانه خرسندم

رسید وقت ز فاق یگانه فرزندم

به خیمه حجله شادی برای او بندم

نه چنان ز عشق بیمار وز هجر مستمندم

که توان قیاس کردن که چقدر دردمندم

خردم کند ملامت که مرو بکوی خوبان

چکنم؟ نمیتوانم که جنون کشد کمندم

دگر از عمارت دل به جهان مرا چه حاصل

[...]

اگر جدا کنی از تیغ بند از بندم

به تیغ دیگرت ای دوست آرزومندم

غم ترا فلک آزار من گمان دارد

ولی بجان تو من با غم تو خرسندم

سزد فزون شود از غیر من بمن جورت

[...]

ایدوست ز لطف خویش کن خرسندم

کز غیر تو دیده بسته دل برکندم

از درگه تو کجا برم حاجت خویش

تو شاهی و من بنده حاجتمندم

فرح‌بخش درون مستمندم

ضیاء دیدهٔ زیبا پسندم